دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: امید به زندگی (Life Expectancy) در بدو تولد معرف تعداد سال‌هایی است که انتظار می‌رود یک نوزاد به دنیا آمده، به شرط ثابت ماندن شرایط جاری مرگ ومیر، زنده بماند. امید به زندگی در بدو تولد یکی از شاخص‌های کلیدی سلامت می‌باشد که بیانگر وضعیت بهداشتی و اجتماعی- اقتصادی هر جامعه می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی روند تغییرات امید به زندگی در بدو تولد مردم شهرستان‌های استان بوشهر در یک دوره زمانی از سال 1385 تا 1390 انجام گرفت. مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر اساس اطلاعات مرگ ومیر سال‌های 1385 و 1390 واحد آمار معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر انجام گرفت. شهرستان‌های استان بوشهر بر اساس نزدیکی جغرافیایی به 5 ناحیه تقسیم گردید. سپس امید به زندگی در بدو تولد به تفکیک جنس و جمعیت شهری و روستایی بر اساس روش مستقیم محاسبه گردید. برای محاسبه جدول عمر از روش توصیه شده توسط سازمان جهانی بهداشت استفاده شد. یافته‌ها: امید به زندگی در بدو تولد مردم استان بوشهر در سال 1385، 2/73 سال (مردان 10/71 و زنان 11/75) بود که بیشترین امید به زندگی مربوط به ناحیه دشتستان 63/74 سال و کمترین آن مربوط به ناحیه بوشهر با 72 سال بود. در سال 1390 نیز امید به زندگی در بدو تولد مردم استان بوشهر 75/75 سال (مردان 98/74 و زنان 53/76) بود که ناحیه دشتی- تنگستان با 05/77 سال بیشترین و ناحیه بوشهر با30/74 سال کمترین امید به زندگی را در استان داشتند. نتیجه‌گیری: طی سال 1385 تا 1390، مقدار افزایش امید به زندگی در بدو تولد در مردان بیشتر از زنان بوده است. با توجه به تفاوت امید به زندگی در بدو تولد بین نواحی 5 گانه، به نظر می‌رسد امید به زندگی محاسبه شده شاخص مناسبی برای بیان عدم توزیع یکسان امکانات بهداشتی و اجتماعی- اقتصادی در نواحی مختلف استان می‌باشد.