زمینه: خستگی و تنگی نفس ناشی از فعالیت، باعث اختلال قابل توجهی در کیفیت زندگی و توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می گردد. لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی پایدار قلبی و کیفیت زندگی، در جهت بر طرف کردن مشکلات عدیده آنان انجام شده است. مواد و روش‌ها: دراین مطالعه توصیفی-تحلیلی 60 بیـمار مبتلا به نارسایی پایـدار قلبی (کلاس II و III) از نظر کـیفیت زندگی، به‎وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی مینه سوتا (MLHFQ) مورد ارزیابی قرارگرفته اند. جهت تعیین توانایی عملکردی بیماران، از تست پیاده روی 6 دقیقه ای استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، رگرسیون خطی و تی تست استفاده شد. یافته‌ها: ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین کیفیت زندگی جسمی، روانی، اجتماعی و نمره کل کیفیت زندگی با سن، کلاس بیماری، طول مدت ابتلا، سیگار کشیدن، کسر تخلیه بطن چپ و تست پیاده روی شش دقیقه ای ارتباط معنادار وجود داشت (01/0P<). همچنین بین میزان توانایی افراد در انجام تست پیاده روی شش دقیقه ای با متغیرهای نامبرده شده، ارتباط معنادار وجود داشت (01/0P<). همچنین اثر متغیرهای سن، کلاس بیماری و توانایی عملکردی بیمار در پیش بینی تغییرات کیفیت زندگی از لحاظ آماری معنادار بود (05/0P<). نتیجه گیری: توانایی عملکردی بالا در مبتلایان به نارسایی قلبی با کیفیت زندگی بهتر مرتبط است. بنابراین بهبود توانایی عملکردی با استفاده از برنامه های توانبخشی قلبی و کنترل برخی متغیرهای قابل اصلاح، می تواند سلامت این بیماران را افزایش دهد.