زمینه:سلول‌های بنیادی مزانشیمی هدف مناسبی جهت سلول درمانی و ژن درمانی بیماران هموفیلی B محسوب می‌شوند. این سلول‌ها دارای ویژگی‌های بی‌نظیر از جمله تمایز به طیف وسیعی از سلول‌های مختلف و ایمنی‌زایی اندک در شرایط پیوند می‌باشند که آن‌ها را برای سلول درمانی و ژن درمانی مناسب کرده است. بیان اندک ترانس ژن از مشکلات ژن درمانی است. با شناسایی توالی‌های تنظیمی و استفاده از آن‌ها در موقعیت‌های مناسب در ناقلین می‌توان در جهت بهبود بیان ژن با هدف ژن درمانی اقدام نمود. در این بررسی، 4 ناقل پلاسمیدی فاکتور 9 فاقد و واجد اینترون‌های ژن بتاگلوبین به درون سلول‌های مزانشیمی ترانسفکت گردیدند. هدف این پژوهش بررسی توانایی این سلول‌ها در بیان فاکتور 9 بود. مواد و روش‌ها: پس از جداسازی سلول‌های بنیادی مزانشیمی از استخوان تیبیا و فمور موش رت، فنوتیپ این سلول‌ها با روش فلوسایتومتری تعیین شد. ناقلین پلاسمیدی فاکتور 9 با استفاده از عامل ترانسفکشن به درون سلول‌های مزانشیمی وارد شدند. 48 ساعت پس از ترانسفکشن، توانایی سلول‌های بنیادی در بیان مینی ژن‌های مختلف فاکتور 9 از طریق انجام آزمون ساندویچ الایزا بر روی محیط کشت و آزمون RT-PCR ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم‌افزار SPSS ویرایش 18 استفاده شد. مقایسه میانگین داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (One – Way ANOVA) انجام شد. یافته‌ها:بالاترین سطح بیان فاکتور 9 از سازه ژنی بدون اینترون و سازه ژنی دارای اینترون 1 ژن بتاگلوبین به‌دست آمد.بالاترین میزان فعالیت زیستی از فاکتور9 ترشح شده به محیط کشت از سازه ژنی دارای اینترون 1 و 2 بتا گلوبین به‌دست آمد. نتیجه‌گیری:سلول‌های بنیادی مزانشیمی توانائی بیان فاکتور 9 و اسپلایسنگ اینترون 1 ژن بتاگلوبین را نشان دادند. توالی‌های اینترونی بتاگلوبین سطح بیان فاکتور 9 را کاهش دادند که این کاهش بیان را می‌توان با احتمال به اسپلایسینگ نادرست اینترون‌ها نسبت داد.