دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه تب مالت یکی از مهم‌ترین مسایل بهداشتی جهان است که شیوع آن در بسیاری از کشورهای در حال توسعه در حال افزایش است. این بیماری تظاهرات بسیار متنوعی را ایجاد می‌کند و اثر واضحی بر نیروی کار انسانی دارد. تب مالت از بیماری‎های آندمیک ایران می‌باشد. درمان ترکیبی در تب مالت منجر به بهبود علایم و کوتاه شدن دوره‌ی علامت‌دار بیماری شده، میزان عود و مقاومت دارویی را کاهش می‌دهد.با توجه به استفاده ار ریفامپین در درمان سل و ضرورت درمان آلترناتیو در مناطق آندمیک سل و تب مالت در این مطالعه، ریفامپین داکسی سیکلین را با رژیم سیپروفلوکساسین و داکسی‌سیکلین در عود تب مالت مقایسه گردید. مواد و روش‌ها:این مطالعه یک کار آزمایی بالینی است که در آن 90 بیمار تب مالت بالای 17 سال بر اساس معیارهای ورود به مطالعه، در سال‌های 1387-1384 در دو درمانگاه بیماری‌های عفونی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اراک بررسی شدند. بیماران به‌طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند، بیماران در گروه DR, رژیم درمانی داکسی‌سیکلین 100 میلی‌گرم 2 بار در روز و ریفامپین 300 میلی‌گرم 2 بار در روز به‌مدت 8 هفته و در گروه CD, داکسی‌سیکلین 100 میلی‌گرم 2 بار در روز و سیپروفلوکساسین 500 میلی‌گرم 2 بار در روز را به‌مدت 8 هفته دریافت کردند. بیماران از نظر بهبود علایم، عوارض دارویی و یافته‌های آزمایشگاهی در طی دوره‌ی درمان و تا 6 ماه بعد بررسی شدند. یافته‌ها: در این بررسی به‌طور کلی میزان عود در 2 گروه درمانی مشابه بود.در گروه DR در 5/4 درصد و در گروه CD2/3 درصد بیماران عود داشتند که اختلاف معنی‌داری در نتایج درمانی وجود نداشت (168/0=P).عوارض دارویی در هر دو گروه خفیف و اختلاف قابل ملاحظه‌ای نداشت و در هیچ‌کدام از دو گروه منجر به قطع درمان نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به میزان عود یکسان دو رژیم DR و CD در درمان تب مالت و همچنین استفاده از ریفامپین در مناطق با شیوع بالای سل، رژیم سیپروفوکساسین- داکسی‌سیکلین به‌عنوان یک رژیم مناسب توصیه می‌شود.