دوره 17، شماره 5 - ( دو ماهنامه طب جنوب 1393 )                   جلد 17 شماره 5 صفحات 906-900 | برگشت به فهرست نسخه ها

PMID: 27110551

XML English Abstract Print


1- مرکز تحقیقات علوم و فناوری تشخیص آزمایشگاهی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، ایران ، maryam.motevasel@ymail.com
2- مرکز تحقیقات علوم و فناوری تشخیص آزمایشگاهی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، ایران
3- بخش انگل‌شناسی و قارچ‌شناسی دانشکده پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، ایران
4- مرکز تحقیقات میکروب‌شناسی بالینی استاد البرزی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، ایران.
چکیده:   (8139 مشاهده)

زمینه: یکی از شایع‌ترین باکتری‌های عامل عفونت‌های بیمارستانی، استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) است. امروزه کاربرد عصاره‌های گیاهی مانند آویشن شیرازی از خانواده لامیاسیه در مقابله با باکتری‌ها در حال افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ضد میکروبی عصاره آویشن شیرازی بر باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین می باشد. مواد و روش‌ها: 232 سویه استافیلوکوکوس اورئوس جهت جداسازی سویه‌های MRSA جمع‌آوری شد با روش اگزاسیلین غربالگری انجام گرفت؛ در نهایت 75 سویه به ‌عنوان MRSA شناسایی شدند. سپس با روش ماسراسیون (Maceration)، از برگ‌های خشک گیاه، عصاره تهیه گردید. فعالیت ضدمیکروبی عصاره با روش میکرو براث دایلوشن بررسی گردید و غلظت اولیه عصاره 200 میکروگرم بر میلی‌لیتر در نظر گرفته شد. یافته‌ها: حداقل غلظت عصاره که از رشد سویه‌های MRSA ممانعت به‌عمل می‌آورد (MIC) از 2 تا 16 میکروگرم بر میلی‌لیتر متفاوت بود. عصاره قادر بود که از رشد استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس و استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی‌سیلین، در غلظت‌های 16-8 میکروگرم بر میلی‌لیتر ممانعت به ‌عمل آورد. همچنین عصاره توانست 6/62 درصد از باکتری‌های MRSA مورد آزمایش را در غلظت 512 میکروگرم بر میلی‌لیتر یا بیشتر بکشد (MBC). نتیجه‌گیری: عصاره آویشن شیرازی قادر به ممانعت از رشد باکتری‌های یادشده می‌باشد، همچنین اثر باکتریسیدال عصاره آویشن شیرازی کمتر از اثر مهاری آن بر باکتری‌های MRSA می‌باشد.

متن کامل [PDF 414 kb]   (4032 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: عمومى
دریافت: 1391/11/1 | پذیرش: 1392/3/5 | انتشار: 1393/7/23

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.