زمینه: مصرف نادرست آنتی‌بیوتیک‌ها طی چند دهه گذشته منجر به بروز سویه‌هایی از استافیلوکوکوس اورئوس شده است که به متی‌سیلین و ونکومایسین مقاوم می‌باشند. از آنجایی که ناقلین این باکتری در بینی، یکی از منابع مهم انتقال عفونت در بیمارستان‌ها می‌باشند، هدف از این بررسی، تعیین فراوانی ناقلین و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از کارکنان بیمارستان‌های شیراز بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1391، 591 نمونه از ناحیه قدامی بینی کارکنان درمانی و خدماتی بیمارستان‌های شیراز توسط سواب استریل گرفته شد. پس از تعیین هویت باکتری استافیلوکوکوس اورئوس با آزمایش‌های بیوشیمیایی و میکروبیولوژیکی، الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها به‌روش انتشار دیسک برای 13 نوع آنتی‌بیوتیک بررسی شد. (MIC)Minimum inhibitory concentration سویه‌های مقاوم به متی‌سیلین در روش دیسک دیفیوژن نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین، تیکوپلانین، لینزولید و سینرید با روش E-test (Itly، Liofilechem) تعیین شد. یافته‌ها: 6/14 درصد افراد در این مطالعه، ناقل استافیلوکوکوس اورئوس در بینی بودند. به‌گونه‌ای‌که 74 درصد از آن‌ها کارکنان درمانی و 26 درصد کارکنان خدماتی بودند و بین ناقل بودن و متغیرهایی مثل شغل، بخش، جنسیت و سن کارکنان ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد (05/0p>). در بین ایزوله‌های استافیلوکوکوس اورئوس بیشترین حساسیت آنتی‌بیوتیکی به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین، تیکوپلانین، لینزولید و کوینوپریستین- دالفوپریستین (3/95 درصد) و کمترین حساسیت به آنتی‌بیوتیک‌های آموکسی‌سیلین و آمپی‌سیلین (5/3 درصد) مشاهده شد. تنها دو سویه با روش E-test مقاومت کامل به ونکومایسین نشان دادند. نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه 6/14 درصد از کارکنان در این بررسی ناقل استافیلوکوکوس اورئوس بودند و مقاومت سویه‌های جدا شده به بیشتر آنتی‌بیوتیک‌های رایج در درمان عفونت‌های استافیلوکوکوس اورئوس وجود داشت، شناسایی و درمان این کارکنان درمانی و خدماتی می‌تواند از افزایش عفونت‌های بیمارستانی ناشی از سویه‌های مقاوم جلوگیری نماید.