زمینه: با توجه به نقش ضدالتهابی اینترلوکین10 که به‌عنوان یک سیگنال مهاری کلیدی طی روند القا التهاب عمل می‌کند، همچنین تغییرات هیپرآلژزی و ادم در مراحل مختلف التهاب و افزایش بیان گیرنده‌های اوپیوئیدی "مو" طی التهاب آرتریتی، محققین در این مطالعه به بررسی ارتباط سلولی- مولکولی میزان سرمی سایتوکاین اینترلوکین10 با تغییرات هیپرآلژزی در مدل التهابی آرتریتی ناشی از ادجوانت در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار پرداخته‌اند.

مواد و روش‌ها: التهاب به‌وسیله تزریق (complete freund's adjuvant) CFA به کف پای موش‌ها، القا شد و علائم التهابی (هایپرآلژریا و ادم ) در روزهای 3، 7، 14 و 21 ارزیابی شد. آنتی‌بادی اینترلوکین 10 به صورت روزانه به‌مدت 21 روز به گروه‌های مختلف مورد مطالعه تزریق گردید. بیان گیرنده‌های مو اوپیوئیدی به‌وسیله تکنیک وسترن‌بلات در روزهای صفر، 3، 7، 14 و 21 مطالعه شد. آنالیز نتایج مرتبط با متغیرها توسط نرم افزار آماری SPSS ویرایش 19 با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تزریق آنتی‌بادی اینترلوکین 10 در گروه آرتریتی موجب افزایش معنی‌دار ادم و هیپرآلژزی طی 21 روز مطالعه شد. تزریق آنتی‌بادی اینترلوکین 10 تغییر معنی‌داری در بیان گیرنده‌های مو اوپیوئیدی نخاعی در رت‌های آرتریتی را نسبت به گروه کنترل ایجاد نکرد.

نتیجه‌گیری: مطالعات اخیر نشان داد که استفاده از آنتی‌بادی اینترلوکین 10 موجب القاء هیپرآلژزی و ادم طی مراحل مختلف التهاب القاء شده با CFA می‌گردد. همچنین این یافته‌ها پیشنهاد می‌کنند که افزایش بیان گیرنده‌های مو اوپیوئیدی نخاعی در فاز مزمن التهاب احتمالاً از طریق تأثیر مستقیم اینترلوکین 10 میانجی‌گری نمی‌شود.