دوره 18، شماره 1 - ( دوماهنامه طب جنوب 1394 )                   جلد 18 شماره 1 صفحات 36-27 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- گروه تغذیه، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران
2- گروه تغذیه، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران ، egtesadi@yahoo.com
3- گروه آمار و ریاضی، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
4- گروه کودکان، انجمن دیابت ایران
5- مرکز غدد و متابولیسم، بیمارستان فیروزگر، دانشگاه علوم پزشکی ایران
6- گروه تغذیه، دانشکده تغذیه و علوم غذایی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
چکیده:   (6116 مشاهده)

چکیده زمینه: به‌نظر می‌رسد روغن ماهی در کاهش خطر عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی مانند تری‌گلیسرید و فشار خون در افراد مبتلا به دیابت نوع دو نقش دارد. اما این که کدام جزء این روغن (EPA یا DHA) باعث این اثر می‌شود، مشخص نیست. به‌همین منظور، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر EPA و DHA بر قندخون ناشتا، تری‌گلیسرید و فشار خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو صورت گرفت. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به‌صورت کارآزمایی سه سو کور کنترل شده با دارونما بر روی 60 زن و مرد مبتلا به دیابت نوع دو با میانگین سنی 65-30 سال انجام شد. افراد به‌طور تصادفی به‌مدت 12 هفته روزانه یک گرم EPA، DHA یا روغن کانولا استفاده کردند. قندخون ناشتا، تری‌گلیسرید و فشارخون قبل و بعد از مداخله اندازه‌گیری شدند. اطلاعات با استفاده از آزمون repeated measure مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: 23 زن و 22 مرد با میانگین سنی 8/2±9/54 مطالعه را به پایان رساندند. میزان FBS و تری‌گلیسرید در هیچ یک از گروه‌ها در انتهای مداخله در مقایسه با ابتدای آن تفاوتی نداشت (05/0P>). میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک در هر سه گروه کاهش یافت (به‌ترتیب 0015/0=P و 000/0=P). اما اختلاف بین آن‌ها معنی‌دار نبود (05/0P>). نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد دریافت روزانه 1 گرم EPA یا DHA در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 اثری بر قند خون ناشتا، تری‌گلیسرید، فشار خون سیتولیک و دیاستولیک ندارد. این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که به مقایسه اثر اجزای روغن ماهی در بیماران دیابتی پرداخته است.

متن کامل [PDF 524 kb]   (1384 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: دستگاه خون و لنف
دریافت: 1392/1/28 | پذیرش: 1392/7/4 | انتشار: 1393/11/29

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.