دوره 21، شماره 2 - ( دوماهنامه طب جنوب 1397 )
جلد 21 شماره 2 صفحات 133-125 |
برگشت به فهرست نسخه ها
مرادعلی فولادوند1 
، علی حیدری2 ، افشین برازش* 3
، علی حیدری2 ، افشین برازش* 3
1- گروه میکروب‌شناسی و انگل‌‌شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
2- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
3- مرکز تحقیقات زیست فناوری دریایی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران ، afshin914@gmail.com
2- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
3- مرکز تحقیقات زیست فناوری دریایی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران ، afshin914@gmail.com
چکیده: (4321 مشاهده)
زمینه: انتروبیوس ورمیکولاریس (اکسیور) یکی از نماتودهای انگلی انسان بوده و در سکوم و نواحی انتهایی دستگاه گوارش ساکن می‌‌باشد. تخمین زده می‌‌شود که حدود یک میلیارد نفر در دنیا به این انگل آلوده باشند و آلودگی در کودکان شایع تر از سایر سنین می‌‌باشد. بررسی حاضر به منظور تعیین شیوع اکسیور و تأثیر برخی عوامل و فاکتورهای مرتبط در میان دانشآموزان مدارس ابتدایی شهر بوشهر انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: پس از هماهنگی با سازمان آموزش و پرورش منطقه، تعداد 12 دبستان از 6 منطقه مختلف شهر به صورت دو مرحله‌‌ای انتخاب و 203 دانش‌آموز دختر و پسر در مقاطع مختلف تحصیلی، با استفاده از تست گراهام مورد بررسی واقع شدند. بدین صورت که پس از ارائه آموزش‌‌های لازم به والدین دانشآموزان در مورد نحوه صحیح نمونه‌‌گیری و تحویل وسایل مورد نیاز، نمونه‌‌ها جمع‌آوری و تحت بررسی میکروسکوپیک قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSSویرایش 18 و آزمون آماری مناسب، آنالیز گردید.
یافته‌ها: حدود 3/13 درصد افراد مورد مطالعه (9/7 درصد پسر و 4/5 درصد دختر)، به اکسیوریازیس مبتلا بودند. بالاترین شیوع در کودکان مقطع 5 تحصیلی به دست آمد. بین علایمی همچون آبریزش دهان، مکیدن انگشت، جویدن ناخن و جنسیت افراد، رابطه معنی‌داری به دست نیامد ولی در مورد داشتن دندان قروچه موقع خواب، این ارتباط کاملاً معنی‌‌دار بود. با افزایش تعداد اعضای خانواده، میزان آلودگی به اکسیور نیز افزایش داشت.
مواد و روش‌ها: پس از هماهنگی با سازمان آموزش و پرورش منطقه، تعداد 12 دبستان از 6 منطقه مختلف شهر به صورت دو مرحله‌‌ای انتخاب و 203 دانش‌آموز دختر و پسر در مقاطع مختلف تحصیلی، با استفاده از تست گراهام مورد بررسی واقع شدند. بدین صورت که پس از ارائه آموزش‌‌های لازم به والدین دانشآموزان در مورد نحوه صحیح نمونه‌‌گیری و تحویل وسایل مورد نیاز، نمونه‌‌ها جمع‌آوری و تحت بررسی میکروسکوپیک قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSSویرایش 18 و آزمون آماری مناسب، آنالیز گردید.
یافته‌ها: حدود 3/13 درصد افراد مورد مطالعه (9/7 درصد پسر و 4/5 درصد دختر)، به اکسیوریازیس مبتلا بودند. بالاترین شیوع در کودکان مقطع 5 تحصیلی به دست آمد. بین علایمی همچون آبریزش دهان، مکیدن انگشت، جویدن ناخن و جنسیت افراد، رابطه معنی‌داری به دست نیامد ولی در مورد داشتن دندان قروچه موقع خواب، این ارتباط کاملاً معنی‌‌دار بود. با افزایش تعداد اعضای خانواده، میزان آلودگی به اکسیور نیز افزایش داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه شیوع اکسیور در میان کودکان دبستانی منطقه مورد بررسی نسبتا ًقابل ملاحظه بود و با علم به اینکه این انگل باعث اختلال در خواب، عدم رشد کافی جسمانی، کاهش یادگیری و افت تحصیلی در کودکان می‌‌شود، لذا پیشنهاد می‌‌شود در خصوص ارتقای سطح بهداشت منطقه و برگزاری دوره های آموزشی به والدین کودکان در مورد نحوه انتقال و اقدامات پیشگیری، اقداماتی اساسی صورت گیرد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
میکروب‌شناسی و ایمنولوژی
دریافت: 1396/5/15 | پذیرش: 1396/9/5 | انتشار: 1397/3/30
دریافت: 1396/5/15 | پذیرش: 1396/9/5 | انتشار: 1397/3/30
فهرست منابع
1. Zeibig E. Clinical Parasitology. 2nded. Elsevier 2012; 192-4.
2. Muller R, Wakelin D. Worms and human diseases. 2 nded. CABI publishing 2002, 160-4. [DOI:10.1079/9780851995168.0000]
3. Abedi S, Ezadi Sh, Davari B. Prevalence of oxyuriasis in kindergartens of Isfahan, Iran 2004; 8(1): 63-66. (Persian)
4. Atashnafas E, Ghorbani R, Peyvandi S, etal. Prevalence of oxyuriasis and some related factors in kindergarten and primary school children in urban areas of Semnan province (2005). Koomesh 2007; 9(1): 67-74. (Persian)
5. Lee SC, Hwang KP, Tsai WS, etal. Detection of Enterobius vermicularis eggs in the submucosa of the transverse colon of a man presenting with coloncarcinoma. Am J Trop Med Hyg 2002; 67(5): 546-48. [DOI:10.4269/ajtmh.2002.67.546]
6. Zahariou A, Karamouti M, Papaioannou P. Enterobius vermicularis in the male urinary tract: a case report. J Med Case Reports 2007; 1: 137. [DOI:10.1186/1752-1947-1-137]
7. Badparva E, Fallahi Sh, Aminizadeh H, etal. Prevalence of Enterobious vermicolaris in the primary school students of Kouhdasht rural regions in the academic year of 2007-2008. Iran South Med J 2009; 12(1): 75-80. (Persian)
8. Mayo A, Reinhard K, Goncalves MLC, et al. SL1RNA gene recovery from Entrobius vermicularis ancient DNA inpre-Columbian human coprolites. Int J Parasitol 2006; 36(13): 1419-25. [DOI:10.1016/j.ijpara.2006.07.005]
9. Michelle P, Kalyana I, Minocha A. Unusual endoscopic and microscopic view of Enterobius vermicularis: a case report with a review of the literature. South Med J 2005; 98(9): 927-9. [DOI:10.1097/01.SMJ.0000163347.53138.B1]
10. Lohiya GS, Figueroa LT, Crinella FM,et al. Epidemiology and control of enterobiasis in a developmental center. West J Med2 000; 172(5): 305-8. [DOI:10.1136/ewjm.172.5.305]
11. Ebrahimzadeh A, Saryazdipoor KH, Gharaei A, et al. Prevalence of Enterobius vermicularis infection among preschool children of Khash city kindergartens, Iran in 2012. JNKUMS 2014; 6 (3) :477-481. [DOI:10.29252/jnkums.6.3.477]
12. Bunchu N, Vitta A, Thongwat D, et al. Enterobius vermicularis infection among children in lower northern Thailand. J Trop Med Parasitol 2011; 34: 36-40.
13. Barazesh A, Fouladvand M, Tahmasebi R, et al. Prevalence of intestinal parasitic infections among primary schoolchildren in Bushehr, Iran. Avicenna J Clin Microb Infec 2017; 4(1): e34335. [DOI:10.17795/ajcmi-34335]
14. Daryani A, Abyar B, Ettehad G. Prevalence of Enterobius vermicularis infection among children going to daycare centers in Ardabil. J Ardabil Univ Med Sci 2003; 3(4): 18-22.
15. Hazrati Tape Kh, Mohammadzadeh H, Khashaveh Sh, et al. Prevalence of intestinal parasitic infections among primary school attending students in Barandooz-Chay rural region of Urmia, West Azerbaijan province, Iran in 2008. Afr J Microbiol Res 2011; 5(7): 788-91. [DOI:10.5897/AJMR10.626]
16. Yazgan S, Cetinkaya U, Şahin I. The investigation of prevalence of Enterobius vermicularis (L.1758) in primary school age children and its relation to various symptoms. Turkiye Parazitol Derg 2015; 39(2): 98-102. [DOI:10.5152/tpd.2015.3781]
17. Neghina R, Neghina AM, Marincu I, et al. Intestinal nematode infections in Romania: An epidemiological study and brief review of literature.Vector-Borne Zoonotic Dis 2011; 11(8): 1145-9. [DOI:10.1089/vbz.2010.0178]
18. Hazrati Tappeh Kh, Salari Sh, Alavi S, et al. Prevalence of Oxiur and some related factors in kindergartens of Urmia city. Urmia Med J 2006; 17(4): 9-15.
19. Tehrani MH, Pestechian N, Yousefi H, et al. The Correlation between Intestinal Parasitic Infections and Bruxism among 3-6 Year-Old Children in Isfahan. Dent Res J (Isfahan) 2010; 7(2): 51-5.
20. Moosazadeha M, Abedi Gh, Afshari M, et al. Prevalence of Enterobius vermicularis among children in Iran: A Systematic Review and Meta-analysis. Osong Public Health Res Perspect 2017; 8(2): 108-15. [DOI:10.24171/j.phrp.2017.8.2.02]
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |