دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: افت شنوایی ناشی از صدا به عنوان یکی از ده بیماری مهم ناشی از کار در جهان شناخته شده است و مونوکسیدکربن موجب تقویت این ضایعه می شود. مطالعات نقش استرس اکسیداتیو در ایجاد افت شنوایی ناشی از صدا را نشان داده‌اند ولی فرایند‌های تقویت این عارضه توسط مونوکسیدکربن به خوبی روشن نشده است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مواجهه با صدا، مونوکسیدکربن و تماس توأم با این دو عامل بر ظرفیت کلی آنتی‌اکسیدان پلاسما و میزان گلوتاتیون احیاء خون در مدل حیوانی انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه به روش تجربی بر روی ۲۴ سر خرگوش سفید نر و بالغ در ۴ گروه انجام گرفت. گروه‌ها شامل گروه کنترل، گروه در معرض صدا، گروه در معرض توأم صدا و مونوکسیدکربن و گروه در معرض مونوکسیدکربن بودند. در کلیه گروه‌ها برآیند آنتی‌اکسیدانی پلاسمای خون و همچنین میزان گلوتاتیون احیاء غشاء گلبول های قرمز قبل و پس از مواجهه با عوامل زیان آور تعیین گردید و نتایج با استفاده از روش‌های آماری تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: میانگین برآیند آنتی‌اکسیدانی پلاسمای خون پس از مواجهه با صدا و مونوکسیدکربن به ترتیب برابر با ۷/۳۱±۵/۷۰۷ و ۸/۵۱±۳/۸۱۱ میکرومول بر لیتر و میزان گلوتاتیون احیاء به ترتیب برابر با ۰۹/۰±۳۹/۱ و ۰۸/۰±۷۹/۱ میلی گرم بر دسی لیتر RBCs بود (۰۵/۰>p.value)، که از مقادیر مشابه در گروه کنترل کمتر می باشد. نتیجه گیری: در گروه در معرض صدا و گروه در معرض همزمان صدا و مونوکسیدکربن کاهش ظرفیت کلی آنتی‌اکسیدانی پلاسما و گلوتاتیون احیاء در خون مشاهده می‌شود. به طوری که نقش صدا در این کاهش بیشتر از مونواکسیدکربن است.

زمینه: آرتریت روماتوئید از بیماری‌های اکتسابی بافت هم‌بند می‌باشد و دارای زیر گروه‌های گوناگونی است که دربیشتر اوقات علت اصلی آن را نمی‌توان مشخص نمود. هدف از این مطالعه، کاربرد اسپکتروسکوپی ۱HNMR جهت بررسی نمای متابولیکی و کسب اطلاعات بیوشیمیایی خون انسان سالم و مقایسه متابولوم آن‌ها‌ با سرم خون بیمار آرتریت روماتوئیدی فعال می‌باشد. متابونومیکس بر پایه NMR، برای آنالیز سریع نمونه‌های بیولوژیکی مناسب بوده و روش اسپکتروسکوپی ۱HNMR، نسبت به‌روش‌های دیگر آنالیز، ارجحیت دارد. آنالیز بیماری به‌کمک تشدید مغناطیس هسته به تشخیص زود هنگام بیماری نیز منجر می‌گردد. بدیهی است، این تشخیص زود هنگام می‌تواند، تأثیر زیادی در کیفیت زندگی و روند بهبود این دسته از بیماران بنماید. در این مطالعه هدف ما بررسی پروفایل متابولیکی سرمی بیماران آرتریت روماتوئید به‌منظور شناسائی بیومارکر جدید و الگوی متابولیکی در این بیماران می‌باشد. مواد و روش‌ها: به منظور بررسی متابولومیکس بیماران آرتریت روماتوئید از سرم خون ۱۶ بیمار که در فاز فعال بیماری آرتریت روماتوئید بودند و ۱۶ فرد سالم که از نظر جنس و سن مشابه گروه بیمار بودند استفاده شد. در تمام نمونه‌ها، حضور فاکتور روماتوئیدی آرتریت از طریق افزایش در مقدار T۱ مایع سینوویال مفصلی نشان داده شده است. در این مطالعه به کمک روش‌های PCA و PLSDA و همچنین نرم‌افزارهای کنومکس و کد محاسباتی پرومتب در محیط متلب تمامی متابولیت‌های موجود در این بیماری را طبقه‌‌بندی شد و یافته‌ها با بانک داده‌های متابولیتی HNMR (www.metabolomics.ca) مقایسه شد. همچنین آزمون‌های، ANA (Anti Nucleair Antibody) و Anti ccp (Anti cyclic citrullinated peptide) و اوره نیز به‌کمک روش الایزا و رنگ‌سنجی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: در این بررسی، مسیرهای متابولیکی که بیشترین تغییرات را داشته‌اند عبارتند از مسیر بیوسنتز هورمون‌های استروئیدی، متابولیسم بیوتین، بیوسنتز اسیدهای چرب، مسیر بیوسنتز اسیدهای آمینه والین، لوسین و ایزولوسین و همچنین متابولیسم اسیدهای چرب لینولئیک شناسائی شدند. نتیجه‌گیری: در بیماری روماتیسم و بیماری‌های مزمن التهابی، فعال شدن دستگاه دفاعی باعث مصرف بیش ازحد انرژی می‌گردد، ATP بهترین منبع انرژی درون سلولی است و از مسیرهای گلیکولیزوفسفوریلاسیون اکسیداتیو به‌دست می‌آیند. تغییرات مشاهده شده در مسیر سنتز و ورود به سیکل کربس اسیدهای آمینه والین و لوسین و همچنین سنتز اسیدهای چرب آزاد نیز تأیید کننده نیاز بالای انرژی می‌باشد. در این افراد، افزایش سنتز و کاتابولیسم اسیدهای چرب منجر به تولید استیل‌کوا و سنتز اجسام کتونی می‌گردد. با توجه به اینکه بیماری روماتیسم زیر گروه‌های مختلفی داشته، و نیاز به روش‌های دقیق‌تری جهت تشخیص می‌باشد، بنابراین پیشنهاد می‌گردد با استفاده از الگوی به‌دست آمده از این مطالعه می‌توان به پیدایش بیومارکرهای جدید در تشخیص زود هنگام بیماری روماتیسم کمک نمود.

زمینه: امروزه پیامدهای دریافت یون‌های فلزی و به‌ویژه فلزات سنگین بر سلامت انسان و محیط زیست و همچنین مخاطرات ناشی از مصرف فراورده‌های دریایی که این قبیل یون‌ها را به‌صورت تجمع یافته در خود دارند، بسیار مورد توجه است. هدف از این مطالعه کاربردی- تحقیقی تعیین غلظت برخی از عناصر فلزی (شامل نیکل، آهن، وانادیم، کبالت، کروم، نقره، کادمیم، لیتیم و باریم) در میگوی ببری سبز صید شده از آب‌های خلیج‌فارس بوده است. مواد و روش‌ها: در این پژوهش ۲۱ نمونه میگوی ببری سبز از ۷ منطقه صیادی در بندر بوشهر، بندر ماهشهر و بندرعباس جمع‌آوری و بلافاصله در کنار یخ به آزمایشگاه منتقل گردید. پس از آماده‌سازی نمونه‌ها مطابق روش مرجع AOAC، جهت تعیین غلظت یون‌های فلزی از روش طیف بینی نشر اتمی پلاسمای جفت شده القایی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌دهد به جز در مورد وانادیم، میانگین غلظت تمامی عناصر در عضله میگو بیش از پوست آن‌ها بود. همچنین در میانگین غلظت کبالت و لیتیم موجود در پوست و عضله میگو اختلاف معنی‌داری وجودداشت (۰۵/۰>P). میانگین غلظت کلیه عناصر اندازه‌گیری شده هم در عضله و هم در پوست میگو در بندر بوشهر در مقایسه با دو بندر دیگر بیشتر بودکه نمایانگر آلودگی بالقوه بیشتر این بندر به فلزات مذکور می‌باشد. نتیجه‌گیری: مقایسه میانگین غلظت یون‌های فلزی در عضله میگو با مقادیر خطوط راهنمای تعیین شده از سوی سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد که غلظت تمامی عناصر مورد بررسی کمتر از حد مجاز بوده و برای سلامت مصرف کننده مخاطره‌ای ندارد.

مقدمه: بررسی‌های پیشین نشان می‌دهند که استفاده از دوزهای فارماکولوژیک استروئیدهای آنابولیک سبب اثرات سوء قلبی- عروقی مانند هیپرتروفی بطنی، افزایش استعداد ابتلا به آسیب ایسکمی- جریان مجدد، کاهش اثرات محافظتی ورزش بر قلب و مرگ‌های ناگهانی قلبی می‌گردد. هدف از مطالعه کنونی بررسی اثرات هشت هفته درمان با داروی ناندرولون (۱۰ میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در هفته) بر پدیده پیش شرطی‌سازی ایسکمیک در قلب ایزوله موش‌های صحرایی ساکن (غیر ورزشکار) بوده است. مواد و روش‌ها: سه گروه حیوان در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. ۱- گروه کنترل ایسکمی جریان مجدد (IR) ۲- گروهی که قبل از آسیب ایسکمی و جریان مجدد تحت پروتکل پیش شرطی‌سازی ایسکمیک قرار گرفتند (IR-IPC) و ۳- گروه دریافت کننده ناندرولون که تحت پروتکل پیش شرطی‌سازی ایسکمیک و اسیب ایسکمی و جریان مجدد قرار گرفتند (Nan-IPC-IR). بعد از دو ماه درمان با ناندرولون یا حلال مربوطه، در پایان هشت هفته، قلب موش‌ها ایزوله و سپس در دستگاه لانگندورف تحت اثر ۳۰ دقیقه ایسکمی و به‌دنبال آن ۱۲۰ دقیقه جریان مجدد قرار گرفت. پیش شرطی‌سازی به‌وسیله سه دوره ۳ دقیقه‌ای ایسکمی/ جریان مجدد با باز و بسته نمودن متناوب شریان کرونر نزولی قدامی چپ (LAD) قبل از ایسکمی اصلی انجام گرفت. ضربان قلب، فشار ایجاد شده داخل بطن چپ، حاصل ضربان فشار، حداکثر و حداقل تغییر فشار در واحد زمان (dp/dt) و جریان کرونری در طی آزمایش اندازه‌گیری شد. در پایان ۱۲۰ دقیق جریان مجدد، اندازه سکته به روش رنگ‌آمیزی با تری‌فنیل تترازولیوم کلراید (TTC) سنجیده شد. یافته‌ها: هشت هفته درمان با ناندرولون سبب کاهش وزن بدن و افزایش نسبت وزن قلب به وزن بدن گردید. ناندرولون سبب افزایش پارامترهای عملکردی قلب در دوره پایه‌ای قبل ایسکمی در حیوانات ساکن دیده شد. ناندرولون این پارامترها را طی دوره جریان مجدد نیز به‌طور معنی‌داری افزایش داد (۰۵/۰>P) پیش شرطی‌سازی سبب کاهش اندازه سکته در حیوانات ساکن گردید. این اثر به‌دنبال تیمار با ناندرولون مختل نگردید. نتیجه‌گیری: بررسی کنونی نشان داد که استفاده مزمن از دوزهای بالای ناندرولون سبب مختل شدن اثرات مفید پدیده پیش شرطی‌سازی ایسکمیک در قلب نمی‌گردد.

زمینه: پیش شرطی‌ سازی ایسکمیک دور سبب بهبود عملکرد ورزشی می‌شود و از آنجا که این پدیده دارای دو فاز می‌باشد، هدف مطالعه کنونی بررسی اثرات تأخیری پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور بر عملکرد قلبی تنفسی افراد ورزشکار و غیر ورزشکار است. 

مواد و روش‌ها: ۲۵ نفر از دانشجویان پسر و دختر در دو گروه اصلی ورزشکار و غیر ورزشکار مورد مطالعه قرار گرفتند. پیش شرطی‌سازی ایسکمیک با استفاده از ۳ سیکل متناوب ایسکمی و جریان مجدد کوتاه ۵ دقیقه‌ای بر روی بازوهای افراد شرکت کننده اعمال گردید. تست‌های قلبی تنفسی قبل، بعد و ۲۴ ساعت پس از اعمال پیش شرطی‌سازی اندازه‌گیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از تست پله کوئین محاسبه گردید.

یافته‌ها: آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور تأخیری در گروه غیرورزشکار سبب بهبود معنادار در حجم اجباری بازدمی ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی و افزایش قابل توجه در بعضی دیگر از پارامترهای تست عملکرد ریوی گشته است. همچنین پیش شرطی‌سازی تأخیری سبب کاهش فشار سیستولی و ضربان قلب و کاهش رلیز لاکتات در هر دو گروه به ویژه در گروه ورزش گردید، اما اثر معنی‌داری بر حداکثر اکسیژن مصرفی هیچ کدام از گروه‌ها نداشت.

نتیجه‌گیری: پیش شرطی‌سازی ایسکمیک دور تأخیری سبب بهبود عملکرد قلبی عروقی افراد گروه ورزشکار و عملکرد تنفسی افراد گروه
غیر ورزشکار شده است؛ بنابراین می‌تواند جایگزین مناسبی برای مواد نیروزا در جهت بهبود عملکرد ورزشی افراد در میادین ورزشی باشد.