دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: قابلیت توالی کوزاک در افزایش بیان ژن های یوکاریوتی مشخص شده است. با توجه به این موضوع می توان از این توانمندی در جهت افزایش بیان پروتئین های نوترکیب استفاده کرد. مواد و روش‌ها: با هدف بالا بردن بیان ژن فاکتور IX انعقادی، سازه ای بیانی مجهز به پروموتر سایتومگالو ویروس انسانی (CMV) که بیان یک مینی ژن فاکتور IX را تحت کنترل داشت، به توالی کوزاک تجهیز شد. پس از تأیید صحت سازه نوترکیب، این سازه به همراه یک سازه بیان کننده فاکتور IX فاقد کوزاک (به عنوان کنترل مثبت) و یک پلاسمید pcDNA۳ (به عنوان کنترل منفی) برای ترانسفکشن سلول های تخمدان هامستر چینی (CHO) در سه آزمایش مستقل مورد استفاده قرار گرفتند. محیط کشت سلول های ترانسفکت شده به منظور آشکارسازی بیان فاکتور IX انسانی پس از ۲ و ۳ روز جمع آوری و مورد آزمون یک مرحله ای انعقاد قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج بدست آمده در مقایسه با کنترل منفی بیانگر بیان فاکتور IX فعال توسط دو گروه سلول های ترانسفکت شده با پلاسمید‎های نوترکیب بود. مقایسه ابتدایی میزان بیان دو گروه سلول های ترانسفکت شده با دو سازه نوترکیب، نشانگر افزایش بیان توسط سلول هایی است که حاوی توالی کوزاک هستند. نتیجه گیری: علاوه بر تأیید نقش افزاینده کوزاک بر بیان فاکتور IX، در این طرح با ساخت پلاسمیدهای بیانی ابزار مناسبی برای مطالعه سیستماتیک بیان فاکتور IX انسانی فعال فراهم شد.

زمینه: از آن جا که در طب سنتی از غضروف کوسه ماهی جهت درمان سرطان و به خصوص انواع مرتبط با سیستم ایمنی استفاده می‎شد، این احتمال وجود داشت که موادی در غضروف موجود باشد که قادر به تحریک و تقویت عمومی سلول های ایمنی بدن باشند. لذا در این تحقیق با توجه به پاسخ سلول های کشنده طبیعی (NK) سیستم ایمنی به طیف وسیعی از آنتی ژن ها بدون نیاز به ایمونیزاسیون قبلی، از آن جهت تخلیص پروتئین موثره غضروف کوسه ماهی استفاده گردید. مواد و روش‌ها: اثر تحریک کنندگی پروتئین های جدا شده از غضروف کوسه ماهی بر فعالیت سایتوتوکسیک سلول های NK از منشاء لنفوسیت های خون محیطی انسانی، در شرایط محیط کشت مورد مطالعه قرار گرفت. پروتئین های غضروف کوسه ماهی توسط ستون کروماتوگرافی تعویض یون (DE-۵۲) و روش اولترافیلتراسیون تخلیص گردید. تأثیر تحریک کنندگی فراکشن های به دست آمده بر فعالیت سایتوتوکسیکی سلول های NK فعال شده علیه سلول های لوکمیای میلوئیدی مزمن انسانی (K۵۶۲) به روش آنزیماتیک لاکتات دهیدروژناز (LDH) سنجیده شد. جهت ارزیابی نتایج از آزمون آماری تی استودنت استفاده گردید. یافته‌ها: بر اساس روند الکتروفورز ژل پلی اکریل آمید نمونه های پروتئینی به دست آمده، بیشترین تأثیر سایتوتوکسیک مربوط به نمونه AR۱۰ حاوی پروتئین به وزن مولکولی تقریباً ۱۴کیلودالتون بود. نتیجه گیری: غضروف کوسه ماهی حاوی پروتئینی به وزن مولکولی تقریباً ۱۴کیلودالتون با خواص محرک فعالیت سایتوتوکسیک سلول‎های NK سیستم ایمنی بدن است.

زمینه: اندازه‌گیری سطح سرمی پروتئین واکنش‌گر C به‌روش فوق حساس (hs-CRP)، به‌عنوان عامل التهاب، در شناسایی افراد پر خطر برای بیماری‌های قلبی- عروقی پیشنهاد شده است. هدف این مطالعه بررسی همبستگی این پروتئین با بیماری‌های ایسکمیک قلب در سطح جمعیت ساکن شمال خلیج‌فارس می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ۱۶۷۵ (۸/۴۹ درصد مرد و ۲/۵۰ درصد زن) نفر از جمعیت بالای ۲۵ سال ساکن شهرهای شمال خلیج‌فارس به‌روش خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. عوامل خطرساز قلبی - عروقی در این افراد بر اساس پرسشنامه استاندارد مونیکای سازمان جهانی بهداشت (WHO) مورد بررسی قرار گرفتند. از شاخص‌های دانشگاه مینوسوتا (Minnesuta Code Criteria) در نوار قلب در حالت استراحت، جهت شناسایی بیماری‌های ایسکمیک نوار قلب (Ischemic EKG) استفاده شد. از روش الیزا نیز برای اندازه‎گیری hs-CRP استفاده گردید. یافته‌ها: در مجموع ۳/۳۳ درصد از افراد شرکت‌کننده در این مطالعه دارای hs-CRP بالاتر از ۳ میلی‌گرم در لیتر بودند. میانگین هندسی hs-CRP گروه با بیماری‌های ایسکمیک قلب (۷۵/۳±۹۶/۲ میلی‌گرم در لیتر) در مقایسه با افراد طبیعی (۸۴/۳±۸۴/۱ میلی‌گرم در لیتر) تفاوت معنی‌داری را داشت (۰۰۱/۰>P). در آنالیز رگرسیون لوجستیک نیز، hs-CRP بالاتر از ۳ میلی‌گرم در لیتر با بیماری‌های ایسکمیک قلب (بعد از کنترل عوامل خطرساز قلبی- عروقی) همبستگی چشمگیری را از خود نشان داد. (۶۷/۱=OR) با محدوده‌ی اطمینان ۹۵ درصد: ۳۰/۲-۲۱/۱، ۰۰۲/۰=P) نتیجه‌گیری: در جمعیت بالای ۲۵ سال ساکن خلیج‌فارس hs-CRP به‌صورت مستقل با بیماری‌های ایسکمیک قلب همراهی داشته و بدین‎سان، اندازه‌گیری آن در کسانی که دارای خطر میانه برای بیماری‌های قلبی عروقی هستند، توصیه می‌شود.

زمینه: مصرف متناسب میگو در افراد بدون اختلالات چربی خون، بر روی پروفایل لیپوپروتئین‌های سرمی آن‌ها اثری ندارد. از این رو، میگو به‌عنوان غذای سالم در دستورالعمل‌های غذایی قلب سالم پیشنهاد شده است. اما تاکنون اثر مصرف میگوی پرورشی بر روی پروفایل لیپوپروتئین‌های افراد طبیعی مورد پژوهش قرار نگرفته است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه‌ی نیمه تجربی، از ۲۵ کارگر سالم یک شرکت پرورش میگو در استان بوشهر که یک برنامه غذایی منظم فاقد مصرف مواد غذایی دریایی داشتند، خون‌گیری به‌عمل آمد. در زمان برداشت میگوی پرورشی، برنامه‌ی غذایی آن‌ها تغییر کرده به‎صورتی که سه بار در هفته میگوی پرورشی وانامی به‌میزان ۳۰۰ گرم در روز مصرف می‌کردند. پس از ۶ هفته، دوباره این افراد از لحاظ پروفایل لیپیدی تحت بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: در ۶ هفته پس از مصرف میگوی پرورشی وانامی، در سطح تری‌گلیسرید و HDL کلسترول خون تغییر مشاهده نشد (۰۵/۰P>) ولی سطح کلسترول تام، LDL کلسترول، نسبت کلسترول تام به HDL کلسترول و نسبت LDL کلسترول به HDL کلسترول افزایش یافت (۰۰۰۱/۰P<). نتیجه‌گیری: مصرف میگوی پرورشی وانامی می‌تواند سطوح کلسترول تام و LDL کلسترول را در افراد سالم را افزایش دهد. از این رو، با تمام سودمندی‌هایی که مصرف میگو در یک برنامه‌ی غذایی قلب سالم دارد، مصرف میگوی پرورشی برای افراد با اختلالات چربی و بیماری‎های قلبی عروقی فعلاً توصیه نمی‌شود.

زمینه: براساس پیشنهاد سازمان جهانی بهداشت (WHO)، ۳۰ دقیقه فعالیت بدنی هوازی روزانه در پنج روز هفته دارای آثار سلامتی بخش برای بزرگسالان و میانسالان است. در حالی‌که تاکنون در ایران، آثار ضدالتهابی این برنامه مورد مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این تحقیق بررسی اثر ۱۶ هفته فعالیت بدنی پیشنهادی WHO بر پروتئین واکنشی- C و اینترلوکین-۶ در مردان میانسال است. مواد و روش‌ها: ۳۰ مرد میانسال با پروتئین واکنشی- C و اینترلوکین-۶ ناشتای بالاتر از حد توصیه شده در این تحقیق شرکت کردند. این آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی به سه گروه کنترل (۱۰=n)، گروه یک جلسه تمرین در روز (۱۰=n،۱۶ هفته، هر هفته پنج روز، روزانه ۳۰ دقیقه دویدن در روی تردمیل) و گروه دو جلسه تمرین در روز (۱۰ =n،۱۶ هفته، هر هفته پنج روز، روزانه دو جلسه ۱۵ دقیقه‌ای دویدن در روی تردمیل) تقسیم شدند. پروتئین واکنشی- C (ناشتا)، اینترکوکین-۶ (ناشتا)، شاخص توده بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی پیش از آزمون و پس از آزمون اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t زوجی و یک نمونه‌ای و آزمون تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: در مقایسه با گروه کنترل، هر دو روش تمرینی موجب کاهش معنی‌دار (۰۵/۰P<) پروتئین واکنشی-C، اینترلوکین-۶ و شاخص توده بدن شد و حداکثر اکسیژن مصرفی را به‌طور معنی‌دار (۰۵/۰P<) افزایش داد. نتیجه‌گیری: ۱۶ هفته برنامه فعالیت بدنی پیشنهادی WHO، چه به‌صورت یک جلسه تمرین در روز و چه به‌صورت دو جلسه تمرین در روز، موجب کاهش پروتئین واکنش‌گر-C و اینترلوکین-۶ در مردان میانسال می‌شود.

زمینه: امروزه به‌دلیل مشکلاتی که سوش واکسن بروسلا ملی تنسیس ایجاد می‌کند، توسعه واکسن ساب یونیتی با استفاده از پروتئین‌های نوترکیب مد نظر است. علی‌رغم به‌دست آمدن پروتئین‌های نوترکیب با بیش‌تر از ۹۵ درصد خلوص، این پروتئین‌ها هنوز حاوی میزان زیاد و مشخصی از اندوتوکسین هستند. اندوتوکسین‌ها، لیپوپلی‌ساکاریدهایی همراه با غشاء بیرونی باکتری‌های گرم منفی هستند. سمیت ذاتی این لیپوپلی ساکاریدها دارای یک اثری شاخص بر روی رخدادهای بیوشیمیایی بعضی از سلول‌ها از جمله سلول‌های ایمنی هستند و می‎توانند در آزمایش‌های انجام شده در شرایط آزمایشگاه تداخل ایجاد کنند. مواد و روش‌ها: پلاسمیدهای بیانی حاوی دوژن dnakوomp۳۱ به‌درون باکتری (DE۳)E.coli Bl۲۱ ترانسفورم شد. بعد پس از انتخاب کلونی مناسب با استفاده از روش وسترن بلات محلولیت و عدم محلولیت هر کدام معین شد. سپس بعد از بیان در ۲۰ درجه به‌مدت ۲۲ ساعت با استفاده از روش Ni-NTA آگاروز و روش تخلیص با استفاده از اوره، پروتئین‌های نوترکیب تخلیص گردید. در هنگام شستشو Ni-NTA agarose هم از روش همراه با دترجنت Triton X-۱۱۴ و هم بدون آن (استاندارد) استفاده شد. یافته‌ها: در این مطالعه میزان ۲۰ و ۸ میلی‌گرم از پروتئین‌های نوترکیب DnaK و Omp۳۱ به‌ترتیب با استفاده از روش استاندارد به‌دست آمد در حالی‌که در روشی که دترجنت استفاده شده بود، این میزان ۲۰ درصد افت داشت. اما در عوض میزان اندوتوکسین در محصول نهایی به‌میزان بسیار زیادی جدا شده بود و به کمتر از EU ۰۵/۰ میلی‌گرم در لیتر رسید. نتیجه‌گیری: روش به‌کار رفته در این مطالعه می‌تواند به‌عنوان روشی مناسب به‌منظور بیان، تخلیص و جدا سازی از محصول پروتئین نوترکیب نهایی برای تمام پروتئین‌های با خصوصیات فیزیولوژیکی مشابه به‌کار رود.

زمینه: با توجه به نتایج متناقض مرتبط با اثرات مقادیر کافئین بر پاسخ التهابی ناشی از ورزش، پژوهش کنونی به‌منظور تعیین تأثیر مصرف مقادیر مختلف کافئین بر پاسخ التهابی حاد مردان والیبالیست متعاقب انجام یک جلسه تمرین مقاومتی وامانده‌ساز انجام شد. مواد و روش‌ها: ۳۰ مرد والیبالیست نخبه (سن ۲۵-۲۰ سال و چربی بدن ۱۵-۱۰ درصد) در قالب طرحی نیمه‌تجربی و دوسویه کور به‌طور تصادفی در سه گروه همگن مکمل (کافئین: ۶ و ۹ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن) و شبه‌دارو (دکستروز: ۶ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن) جایگزین شدند. همه‌ی آزمودنی‌ها پس از مکمل‌دهی در یک جلسه تمرین وامانده‌ساز مقاومتی باوزنه (با ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه) شرکت نمودند. تغییرات شاخص‌های التهابی (عامل نکروز توموری آلفا و پروتئین واکنشگر-C سرمی) طی سه مرحله (حالت پایه، ۴۵ دقیقه بعد از مصرف مکمل‌ و ۲۴ ساعت پس از برنامه‌ی تمرینی) اندازه‌گیری شد. داده‌های نرمال با آزمون‌ تحلیل واریانس مکرر در سطح معنی‌داری پنج درصد بررسی شد. یافته‌ها: عامل نکروز توموری آلفا و پروتئین واکنشگر-C سرمی ۴۵ دقیقه پس از مصرف مقادیر مختلف کافئین (۶ و ۹ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن) و ۲۴ ساعت بعد از یک جلسه تمرین مقاومتی به‌طور‌ معنی‌دار افزایش یافت (۰۵/۰P<). با این حال، پاسخ ۲۴ ساعته‌ی عامل نکروز توموری آلفا و پروتئین واکنشگر-C سرمی گروه‌های دریافت‌کننده‌ی کافئین متعاقب یک جلسه تمرین مقاومتی به‌طور‌ معنی‌دار کمتر از گروه شبه‌دارو بود (۰۵/۰P<). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج می‌توان نتیجه گرفت که مصرف حاد مقادیر ۶ و ۹ میلی‌گرم کافئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به‌طور مشابه می‌تواند موجب کاهش پاسخ التهابی مردان والیبالیست متعاقب انجام یک جلسه تمرین مقاومتی ‌شود.

زمینه: اینتئین (INT) بخش‌های درونی پروتئین است که می‌تواند در طی فرایند پیرایش پروتئین، خود را از پروتئین نابالغ جداکند. این توالی برای جدا شدن، احتیاج به آنزیم یا کوفاکتور خاصی ندارد. از این توالی پروتئینی و ویژگی برش خود به خودی آن، در اثر اعمال تغییر دما، pH و یا القای تیولی در جهت تخلیص پروتئین استفاده می‌شود. مزیت این روش نسبت به بقیه روش‌های تخلیص پروتئین، عدم احتیاج به آنزیم‌های پروتئازی و مراحل حذف پروتئاز می‌باشد که این روش را از لحاظ اقتصادی حائز اهمیت می‌کند. در تحقیق حاضر فوتوپروتئین اکورین به‌صورت ملکولی با INT هیبرید شده و میزان بیان آن مورد ارزیابی قرار گرفته است.

مواد و روش‌ها: در این تحقیق ژن رمز کننده اکورین که در مطالعات قبلی درون وکتور pET۲۱a کلون شده بود با استفاده از پرایمرها و آنزیم‌های محدودگر اختصاصی درون وکتور pTYB۲۱، که حاوی دنباله INT است، کلون گردید. سپس وکتور pTY-aequorin حاصله به باکتری E.coli سویه بیانی ER۲۵۶۶ انتقال داده شد و با تکنیک‌های الکتروفورز (Electerophoresis)، وسترن بلات (Western Blot) و تعیین ترادف (Sequencing)، صحت کلون‌ها بررسی گردید.

یافته‌ها: ژن به رمز درآورنده فوتوپروتئین اکورین بین جایگاه های آنزیمی SapI و PstI درون وکتور pTYB۲۱ به‌صورت صحیح کلون گردید و بیان پروتئین هیبریدی اکورین- اینتئین با استفاده از روش‌های مرسوم تأیید گردید.

نتیجه‌گیری: ساخت سازه ژنی فوتوپروتئین اکورین، در حالت هیبریدی و متصل به INT با استفاده از روش‌های ملکولی تأیید شد. همچنین میزان بیان اکورین در حالت متصل شده با INT، درصد بیان بیش از ۲۵ درصد مجموعه پروتئین‌های سلولی را نشان می‌دهد.

زمینه: با توجه به شیوع روزافزون بیماری دیابت تا جایی که حدود ۶ درصد جمعیت بالغ دنیا را به خود درگیر کرده است و اهمیت پیشگیری و کنترل این بیماری، نیاز به شیرین کننده‌های کم کالری و البته طبیعی بیش از پیش احساس می‌شود. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که هورمون‌هایی نظیر واسپین و پروتئین شبه آنژیوپویتین نوع ۳ (Angiopoietin-like Protein۳, ANGPTL) با دیابت در ارتباط می‌باشند. هدف این مطالعه بررسی تأثیر گیاه استویا (Stevia rebaudiana) که به‌عنوان گیاهی که قند حاصل از آن به‌عنوان قند کم کالری معرفی شده است، بر میزان سرمی هورمون‌های واسپین و پروتئین شبه آنژیوپویتین -۳ در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع مورد شاهد می‌باشد که بر روی ۴۰ سر موش نر ویستار در محدوده وزنی ۲۵۰-۱۸۰ گرم انجام گردید. موش‌ها به ۵ گروه ۸ تایی تحت عنوان گروه‌های اول، دوم، سوم، چهارم و پنجم تقسیم شدند. به گروهای دوم تا پنجم داروی استرپتوزوسین با دوز ۶۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن به‌صورت درون وریدی تزریق گردید. بعد از ۵ روز رت‌هایی که گلوکز آن‌ها بالای ۳۰۰ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر بود به‌عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند. گروه اول به‌عنوان کنترل بکر، گروه دوم به‌عنوان کنترل دیابتی و گروه‌های سوم تا پنجم تحت گروه‌های تیمار به‌ترتیب مقادیر ۲۵۰، ۵۰۰ و ۷۵۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن عصاره به‌صورت گاواژ به‌مدت سی روز دریافت داشتند. از همه گروه‌ها در روز سی‌ام خونگیری به‌عمل آمد و نمونه‌های سرمی حاصل از خونگیری جهت اندازه‌گیری پارامترهای مختلف شامل واسپین، پروتئین شبه آنژیوپویتین - ۳ ، تری گلیسیرید، کلسترول، HDL، گلوکز، انسولین و آنزیم آلکالین فسفاتاز استفاده گردید. جهت مطالعه بافتی بیوپسی از پانکراس و کبد صورت گرفت. نتایج حاصل از گروه‌های تیمار و کنترل توسط نرم‌افزار SPSS ویرایش ۱۷ مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و (۰۵/۰>P) به‌عنوان معنی‌دار تلقی می‌شود. یافته‌ها: میانگین سطح سرمی آنزیم الکالین فسفاتاز، شاخص مقاومت انسولینی، میزان گلوکز و تری‌گلیسیرید سرم در گروه‌های دریافت کننده عصاره به‌مقدار ۲۵۰ و ۵۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن کاهش معناداری در مقایسه با گروه کنترل دیابتی داشت (۰۵/۰>P). اما میزان انسولین، شاخص عملکرد سلول‌های بتا، واسپین، پروتئین شبه آنژیوپویتین -۳ و وزن موش‌ها در تمام گروه‌های تیمار تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل دیابتی نداشت. متعاقب دوزهای مختلف عصاره گیاه استویا تغییر خاصی در بافت پانکراس و کبد حاصل نشد. نتیجه‌گیری: مصرف خوراکی عصاره استویا از طریق کاهش میزان سرمی گلوکز، مقاومت انسولینی و تری‌گلیسیرید قادر است در کاهش قند و چربی خون مؤثر باشد و از جنبه دیگر با کاهش مقادیر آنزیم الکالین فسفاتاز می‌تواند اثر محافظتی بر بافت کبد داشته باشد. نکته حائز اهمیت این است که جوانب احتیاط در دوز مصرفی این گیاه بایستی مد نظر قرار بگیرد.

زمینه: دیابت، خطر ابتلای سیستم اعصاب مرکزی (CNS) به اختلالاتی مانند سکته مغزی، تشنج، زوال عقل و اختلال شناختی را افزایش می‌دهد. بربرین، آلکالوئیدی طبیعی با ساختار ایزوکینولین است که اثر بخشی آن بر اختلالات نورودژنراتیو در مطالعات اخیر گزارش شده است. همچنین ثابت شده است، آستروسیت‌ها برای عملکرد طبیعی CNS حیاتی می‌باشند و تغییر در عملکرد آن‌ها متعاقب دیابت در ایجاد اختلالات شناختی ناشی از دیابت نقش دارد. اغلب اختلالات متابولیکی و اکسیداتیو منجر به تغییرات سریع در سلول‌های گلیال می‌شود و شاخص این تغییر افزایش تولید پروتئین اسیدی رشته‌ای گلیالی (GFAP=glial fibrillary acidic protein) به‌عنوان یک نشانگر آستروسیتی می‌باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر بربرین در تنظیم آستروسیت‌های GFAP+ ناحیه هیپوکمپ موش‌های صحرایی دیابتی طراحی گردید. مواد و روش‌ها: گروه‌های تجربی در این مطالعه شامل کنترل، کنترل تیمار شده با بربرین (۱۰۰ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت ۸ هفته)، دیابتی و دیابتی تیمار شده با بربرین (۱۰۰ و ۵۰ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت ۸ هفته) بودند. اثر بربرین بر واکنش گلیال هیپوکامپ موش‌های دیابتی با آزمون ایمونوهیستوشیمی GFAP ارزیابی گردید در پایان نتایج با نرم‌افزار آماری ۵ Prism و آزمون‌های One Way ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: هشت هفته پس از القای دیابت، افزایش معنی‌دار آستروسیت‌های GFAP+ در ناحیه هیپوکمپ موش‌های دیابتی، نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. همچنین تجویز طولانی مدت با بربرین (۱۰۰، ۵۰ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن روزانه به‌مدت ۸ هفته) سبب مهار افزایش آستروسیت‌های GFAP+ در مغز موش‌های دیابتی گردید. نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان می‌دهد که درمان با بربرین به‌طور معنی‌داری منجر به کاهش آستروسیت‌های GFAP+ در هیپوکامپ موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین گردید.

زمینه: امروزه استفاده از فتوپروتئین‌ها به واسطه سیگنال کم پس زمینه‌ای جایگاهی ویژه یافته است. از بین فتوپروتئین‌های رایج اکثر مطالعات روی فتوپروتئین اکورین متمرکز شده است. اما به دلیل پایین بودن شدت سیگنال و نیز بالا بودن سرعت خاموشی آن در سنجش‌های HTS (High-Throughput Screening) چندان کارآمد نمی‌باشد. در این راستا محققین در سال ۲۰۰۴ سه فتوپروتئین ارتقاء یافته به منظور تشخیص مقادیر ناچیز کلسیم به نام‌های Photina، i-Photina و c-Photina تولید کردند. این فتوپروتئین‌ها به واسطه سیگنال‌دهی قوی و نیز بادوام‌تر خود نسبت به موارد مشابه، دریچه‌ی نوینی را به روی کاربرد بیولومینسانس در سنجش‌های HTS گشوده‌اند و در حال حاضر فرم تجاری این سه فتوپروتئین توسط شرکت‌هایی از جمله Axxam و PerkinElmer عرضه می‌گردد. در این تحقیق فتوپروتئین i-Photina به‌دلیل شدت سیگنال بالاتر و همچنین پایداری نسبتاً مناسب آن نسبت به دو فتوپروتئین دیگر جهت مطالعه انتخاب شد. مواد و روش‌ها: ابتدا ترجیح کدونی ژن i-Photina بر اساس سلول‌های پستانداران و E. coli تنظیم گردید. سپس توالی مربوطه سنتز و در باکتری E. coli بیان شد. در مرحله بعد مقایسه‌ای بین خصوصیات بیولومینسانسی i-Photina و اکورین صورت گرفت. یافته‌ها: نتایج به‎دست آمده نشانگر حدود ۱۴ برابری شدت سیگنال i-Photina نسب به اکورین می‌باشد. همچنین حساسیت به Ca۲+ در i-Photina کمی کم‌تر از اکورین به‌دست آمد. سایر خصوصیات همچون پایداری پروتئین، طیف نشری و سرعت خاموشی در دو فتوپروتئین تفاوت قابل توجهی نشان ندادند. نتیجه‌گیری: فتوپروتئین i-Photina علاوه‌بر اینکه جایگزینی مناسب برای اکورین در سنجش‌های HTS می‌باشد، می‌تواند به‌عنوان کاندیدی بالقوه برای ایجاد جهش‌های ژنتیکی به منظور بهبود خصوصیات بیولومینسانسی نیز مطرح گردد.