AU - Afarid, Merdad AU - Heidari, Maryam AU - Assadi, Mahsan TI - Serum Levels of Interferon-Gamma in Patients with Diabetic Retinopathy PT - JOURNAL ARTICLE TA - ISMJ JN - ISMJ VO - 22 VI - 2 IP - 2 4099 - http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-1070-fa.html 4100 - http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-1070-fa.pdf SO - ISMJ 2 AB  - زمینه: دیابت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های متابولیکی در جهان است که عوارض متعددی دارد، یکی از شایع‌ترین عوارض آن درگیری چشمی و یکی از عوارض چشمی آن آسیب شبکیه یا رتینوپاتی دیابتی می‌باشد. مکانیزم ایجاد کننده این عارضه با تولید عروق جدید در شبکیه و التهاب ناشی از آن اتفاق می‌افتد که عواملی مانند فاکتور رشد عروق جدید (VEGF) نقش بسیار مهمی در پیشروی و شروع این فرآیند دارند. در سال‌های اخیر در مطالعات متعددی نقش سایر عوامل خصوصاً اثرات سیستم ایمنی در ایجاد این بیماری مورد مطالعه قرار گرفته و از آنجایی که اینترفرون‌ها در تنظیم فعالیت‌های سیستم ایمنی نقش دارند. در این مطالعه ارتباط بین سطح سرمی اینترفرون گاما و رتینوپاتی دیابتی مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 42 بیمار دیابتی نوع 2 مبتلا به رتینوپاتی دیابتی و 41 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 فاقد رتینوپاتی که از نظر جنسی و سنی همسان بودند به‌عنوان گروه‌های مورد و شاهد انتخاب شدند. این افراد در 3 ماه گذشته سابقه ابتلا به عفونت‌های شدید باکتریایی، ویروسی و یا انگلی، انجام عمل جراحی چشمی و غیرچشمی و استفاده از داروهای سرکوب کننده ایمنی را نداشتند. پس از گرفتن فشارخون سیستولی و دیاستولی از بیماران نمونه خون و ادرار از آنان تهیه شد و آزمایشات برای شمارش کامل سلول‌های خونی، LDL، HDL، تری‌گلیسیرید، کلسترول توتال، پروتئین ادراری، قندخون ناشتا، هموگلوبین A1c،ESR ، CRP، BUN، کراتینین و اینترفرون گاما انجام شد و داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS ویرایش 18 مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته‌ها: از 83 بیمار با دیابت نوع 2، 42 بیمار در گروه مورد و 41 نفر در گروه شاهد یا کنترل بودند و بازه سنی بیماران بین 78-41 سال بود. میانگین سنی در گروه مورد 866/6±69/59 و در گروه کنترل410/7±71/58 سال به دست آمد. هر دو گروه از نظر سن و جنس طبق روش‌های آماری همگن بودند. سطح سرمی اینترفرون گاما با وجود اینکه در گروه مورد بیشتر از گروه کنترل بود اما از نظر آماری معنادار نبود (05/0P>). تعداد گلبول‌های سفید خون، LDL، کلسترول توتال، قندخون ناشتا،CRP ، کراتینین، HDL و فشارخون دیاستولی، هیچ‌کدام اختلاف معناداری میان دو گروه نداشتند (05/0P>). بر اساس مدل رگرسیون لجستیک، شانس ابتلا به رتینوپاتی در مصرف کنندگان انسولین حدوداً 8 برابر بیشتر از مصرف کنندگان داروهای خوراکی بود. نتیجه‌گیری: تحلیل آماری به طور کلی ارتباطی معنادار میان سطح سرمی اینترفرون گاما و رتینوپاتی دیابتی حتی در مدل رگرسیونی نشان نداد. یکی از فاکتورهایی که بین دو گروه تفاوت معناداری داشت مصرف انسولین بود. البته مطالعات بیشتری جهت یافتن نقش عوامل ایمیونولوژیک در ایجاد رتینوپاتی دیابتی لازم است. CP - IRAN IN - LG - eng PB - ISMJ PG - 106 PT - Original YR - 2019