دوره 21، شماره 4 - ( دوماهنامه طب جنوب 1397 )
جلد 21 شماره 4 صفحات 286-276 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Noorabadi G, Siyavashi M, Vahdat K, Gharibi O, Mahmudpour M, Haghighi M A. Presence of Shiga Toxin Gene in Clinical Iso-lates of Shigella Species from the Past to Present in
Bushehr, Iran. Iran South Med J 2018; 21 (4) :276-286
URL: http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-938-fa.html
URL: http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-938-fa.html
نورآبادی غزل، سیاوشی مژگان، وحدت کتایون، غریبی امید، محمودپور مهدی، حقیقی محمدعلی. بررسی وجود ژن سم شیگا در جدایه‌های کلینیکی گونه‌های شیگلا از گذشته تا حال در بوشهر. مجله طب جنوب. 1397; 21 (4) :276-286
غزل نورآبادی1 
، مژگان سیاوشی1 ، کتایون وحدت2 ، امید غریبی3 ، مهدی محمودپور2 ، محمدعلی حقیقی*4
، مژگان سیاوشی1 ، کتایون وحدت2 ، امید غریبی3 ، مهدی محمودپور2 ، محمدعلی حقیقی*4
1- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
2- مرکز تحقیقات طب گرمسیری و عفونی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
3- آزمایشگاه مرجع، مرکز بهداشت استان، معاونت امور بهداشتی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
4- مرکز تحقیقات طب گرمسیری و عفونی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
گروه میکروب‌شناسی و انگل‌شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران ،mahaghighy@gmail.com
2- مرکز تحقیقات طب گرمسیری و عفونی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
3- آزمایشگاه مرجع، مرکز بهداشت استان، معاونت امور بهداشتی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
4- مرکز تحقیقات طب گرمسیری و عفونی خلیج‌فارس، پژوهشکده علوم زیست پزشکی خلیج‌فارس، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران
گروه میکروب‌شناسی و انگل‌شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، بوشهر، ایران ،
چکیده: (4546 مشاهده)
زمینه: سیتوتوکسین شیگا (Stx) عامل بیماری شدید روده‌ای در انسان است. اخیراً ژن stx درگونه‌های دیگر غیر از شیگلا دیسنتری تایپ 1 یافت شده است. هدف این مطالعه، شناسایی ژن stx در جدایه‌های کلینیکی جدا شده از دو شیوع قبلی بیماری شیگلوز در شهر بوشهر واقع در در جنوب غربی ایران می باشد.
مواد و روش‌ها: با روش PCR، حضور ژن‌های stx و ipaH در DNA خالص شده از 143 جدایه شیگلا بررسی شد. ترادف‌های تعدادی از محصول‌های PCR، در گونه‌های مختلف شیگلا، با پرایمرهای (evt) مشابه به کار رفته در تکثیر این بخش تعیین گردید.
یافته‌ها: چهارده (3/22 درصد) از 63 جدایه شیگلا مربوط به شیوع شیگلوز در فاصله 83-1381، دارای پاسخ PCR مثبت با پرایمرهای evt بودند. نتایج تعیین ترادف مشخص کرد، محصول PCR ناحیه evt بیشترین شباهت (97 درصد) را با زیر واحد A از سم شیگلا دیسانتری داشت. نتایج PCR پرایمرهای stx و evt در کلیه جدایه‌های کلینیکی شیگلای جدا شده در فاصله 94-1392 منفی بودند. نتایج آزمایش PCR نشان داد که ژن ipaH در کلیه جدایه‌ها وجود داشت. بر اساس آزمایش‌های بیوشیمیایی و آنتی سرم‌های اختصاصی گونه شیگلا، جدایه‌های حمل کننده ژن stx، شامل 9(3/14 درصد) شیگلا فلکسنری، 4(4/6 درصد) شیگلا سونه‌ای، 1(6/1 درصد) شیگلا بوییدی بودند.
نتیجه‌گیری: ژن stx از قبل در گونه‌های مختلف شیگلاهای منطقه بوشهر پراکنده شده است. به هر حال نبود این ژن در جدایه‌های کلینیکی آخرین شیوع شیگلوز ممکن است مقطعی باشد. به‌دلیل اهمیت ژن stx در افزایش پتانسیل بیماریزایی شیگلا، ضروری است پایش وجود این ژن با روش‌های ملکولی در آینده پیگیری شود.
مواد و روش‌ها: با روش PCR، حضور ژن‌های stx و ipaH در DNA خالص شده از 143 جدایه شیگلا بررسی شد. ترادف‌های تعدادی از محصول‌های PCR، در گونه‌های مختلف شیگلا، با پرایمرهای (evt) مشابه به کار رفته در تکثیر این بخش تعیین گردید.
یافته‌ها: چهارده (3/22 درصد) از 63 جدایه شیگلا مربوط به شیوع شیگلوز در فاصله 83-1381، دارای پاسخ PCR مثبت با پرایمرهای evt بودند. نتایج تعیین ترادف مشخص کرد، محصول PCR ناحیه evt بیشترین شباهت (97 درصد) را با زیر واحد A از سم شیگلا دیسانتری داشت. نتایج PCR پرایمرهای stx و evt در کلیه جدایه‌های کلینیکی شیگلای جدا شده در فاصله 94-1392 منفی بودند. نتایج آزمایش PCR نشان داد که ژن ipaH در کلیه جدایه‌ها وجود داشت. بر اساس آزمایش‌های بیوشیمیایی و آنتی سرم‌های اختصاصی گونه شیگلا، جدایه‌های حمل کننده ژن stx، شامل 9(3/14 درصد) شیگلا فلکسنری، 4(4/6 درصد) شیگلا سونه‌ای، 1(6/1 درصد) شیگلا بوییدی بودند.
نتیجه‌گیری: ژن stx از قبل در گونه‌های مختلف شیگلاهای منطقه بوشهر پراکنده شده است. به هر حال نبود این ژن در جدایه‌های کلینیکی آخرین شیوع شیگلوز ممکن است مقطعی باشد. به‌دلیل اهمیت ژن stx در افزایش پتانسیل بیماریزایی شیگلا، ضروری است پایش وجود این ژن با روش‌های ملکولی در آینده پیگیری شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
میکروب‌شناسی و ایمنولوژی
دریافت: 1396/10/21 | پذیرش: 1396/12/20 | انتشار: 1397/6/13
دریافت: 1396/10/21 | پذیرش: 1396/12/20 | انتشار: 1397/6/13
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
