چکیده زمینه: توسعه سریع میگوپروری باعث گسترش جهانی استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها به‌منظور پیشگیری و درمان بیماری‌ها شده است. در آبزی‎پروری و به‌خصوص در مراکز تکثیر میگو از آنتی‌بیوتیک‌ها در سطوح مختلف درمانی و تحت درمانی به‌عنوان پیشگیری و افزایش بهره‌وری غذا استفاده می‌شود. وجود باقیمانده‌های آنتی‌بیوتیکی در محیط زیست موجب توسعه و ایجاد جمعیت‌های میکروبی مقاوم به آنتی‌بیوتیک‌ها می‌گردد. لذا هدف این تحقیق تعیین مقاومت آنتی‌بیوتیکی دو باکتری بیماری‌زای میگو Vibrio harveyi و Vibrio alginolyticus که عامل تلفات میگو در مراکز تکثیر می‌باشند، بوده است. مواد و روش‌ها: پس از جداسازی و شناسایی (توسط تست‌های بیوشیمیایی) دو گونه از باکتری‌های بیماری‌زا از سه مرکز تکثیر میگو در استان بوشهر، گونه‌های باکتری‌های جداسازی شده برای حساسیت به آنتی‌بیوتیک‌های اریترومایسین، استرپتومایسین، اکسی‎تتراسایکلین و تری‌میتوپریم به‌روش Disk diffusion مورد آزمایش قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر سه باکتری V. harveyi جداسازی شده در سه مرکز تکثیر به اکسی‌تتراسایکلین و تری‌متیوپریم حساس و به استرپتومایسین مقاوم بودند و نسبت به آنتی‌بیوتیک اریترومایسین در مرکز تکثیرA نیمه حساس، در مرکز B مقاوم و در مرکز C حساس بود. جدایه‌های V. alginolyticus شناسایی شده از سه مرکز تکثیر نسبت به استرپتومایسین مقاوم بودند. ولی نسبت به اریترومایسین، اکسی‌تتراسایکلین و تری‌میتوپریم نتایج به‌ترتیب در مرکز A مقاوم، نیمه حساس و نیمه حساس در مرکز B مقاوم، حساس و حساس و در مرکز C نیمه حساس، حساس و حساس را نشان دادند. نتیجه‌گیری: باکتری‌های ویبریوی جداسازی شده بیشترین مقاومت آنتی‌بیوتیکی را نسبت به استرپتومایسین و سپس اریترومایسین نشان می‌دهند. با توجه به اینکه این دو آنتی‌بیوتیک مصرف انسانی و دامی زیادی دارند. با ورود باکتری‌های انسانی و دامی مقاوم به این دو آنتی‌بیوتیک از طریق فاضلاب‌ها و روان آب‌ها به دریا و انتقال پلاسمید مقاومت به آنتی‌بیوتیک از باکتری‌های پلاسمیددار مقاوم به ویبریوها می‌تواند عامل مقاومت در ویبریوها باشد.