زمینه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سازگاری زناشویی، رضایت زناشویی و تنظیم خلق سوء مصرف کنندگان مرد شهر بوشهر انجام شده است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه که یک کار شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود، نمونه مورد مطالعه به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و از مردان مراجعه کننده به کلینک‌های ترک اعتیاد بوشهر انتخاب شد که از میان آنها تعداد 30 نفر به طور تصادفی، به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای اندازه‌گیری، پرسشنامه سازگاری زناشویی- فرم کوتاه، پرسشنامه رضایت زناشویی و مقیاس تنظیم خلق گرانسفکی بود که توسط شرکت‌کنندگان در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل گردیدند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه گروهی قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده‌ها از روش تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که پس از اعمال مداخله میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر سازگاری زناشویی، رضایت زناشویی و تنظیم خلق تفاوت معنی‌داری وجود دارد (001/0P<). میزان سازگاری زناشویی، رضایت زناشویی و تنظیم خلق در گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنی­داری بیش از گروه کنترل بود.

نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روان‌شناسی مثبت‌نگر و با رویکرد شناختی- رفتاری شکل گرفته، می‌تواند سازگاری زناشویی، رضایت زناشویی و تنظیم خلق افراد سوء مصرف کنندگان را افزایش دهد.