آقاي عبدالعلی ابراهیمی، خانم سکینه ابراهیمی، آقاي محمود آغولی،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۸۸ )
چکیده
زمینه: شیگلوزیس یک کولیت التهابی عفونی حاد است که به علت عفونت با یکی از گونه های جنس شیگلا ایجاد می شود. تشخیص باکتری در تعداد زیادی از نمونه های مدفوع اسهالی و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی در امر تشخیص و درمان مفید خواهد بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، بررسی بر روی ۴۱۴ نمونه مدفوع اسهالی کودکـان کمـتـر از ۸ ســال که از آزمایشگاه های تشخیص طبی شهرستان فسا در فصــل تـابستــان ۸۴ جمع آوری شده بودند، بــا استفــــاده از محیــط کشت هـــای انتقـــالی کری بلیر، براث گرم منفی و محیط کشت انتخابی هکتون انتریک آگار صورت گرفت. تست های تشخیصی بیوشیمیایی وسرولوژیک انجام شد و نهایتاً تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی صورت گرفت. یافته‌ها: از مجموع ۴۱۴ نمونه مدفوع، ۴۸ نمونه از نظر شیگلا مثبت شدند. شیگلا فلکسنری ۵۰ درصد، شیگلا سونئی ۲۵/۳۱ درصد، شیگلا دیسانتری ۵/۱۲درصد و شیگلا بوئیدی ۲۵/۶ درصد موارد بودند. که در مجموع ۵۹/۱۱درصد از کل را شامل می شدند. درصد مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف؛ کوتریموکسازول ۷۵/۸۱ درصد، تتراسایکلین ۷۵/۶۸ درصد،آمپی سیلین ۵/۳۷ درصد، کانامایسین ۵/۳۷ درصد، سفالکسین ۷۵/۱۸ درصد، کلرامفنیکل ۵/۱۲ درصد، جنتامایسین ۵/۱۲ درصد، آمیکاسین ۳۳/۸ درصد، سفتریاکسون ۳۳/۸ درصد، نالیدیکسیک اسید ۱۵/۴ درصد، سفکسیم و سیپروفلوکساسین صفر درصد بودند. نتیجه گیری: این تحقیق نشان می دهد که در درمان بیماران با آنتی بیوتیک های مختلف، توجه به درصد مقاومت باکتری در جمعیت که با زمان تغییر می کند ضروری است. در واقع درمان آنتی بیوتیکی غیر ضروری باعث مقاومت داروئی شده و می بایست جداً از آن پرهیز شود.
غزل نورآبادی، مژگان سیاوشی، کتایون وحدت، امید غریبی، مهدی محمودپور، محمدعلی حقیقی،
دوره ۲۱، شماره ۴ - ( ۶-۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه: سیتوتوکسین شیگا (Stx) عامل بیماری شدید روده‌ای در انسان است. اخیراً ژن stx درگونه‌های دیگر غیر از شیگلا دیسنتری تایپ ۱ یافت شده است. هدف این مطالعه، شناسایی ژن stx در جدایه‌های کلینیکی جدا شده از دو شیوع قبلی بیماری شیگلوز در شهر بوشهر واقع در در جنوب غربی ایران می باشد.
مواد و روش‌ها: با روش PCR، حضور ژن‌های stx و ipaH در DNA خالص شده از ۱۴۳ جدایه شیگلا بررسی شد. ترادف‌های تعدادی از محصول‌های PCR، در گونه‌های مختلف شیگلا، با پرایمرهای (evt) مشابه به کار رفته در تکثیر این بخش تعیین گردید.
یافته‌ها: چهارده (۳/۲۲ درصد) از ۶۳ جدایه شیگلا مربوط به شیوع شیگلوز در فاصله ۸۳-۱۳۸۱، دارای پاسخ PCR مثبت با پرایمرهای evt بودند. نتایج تعیین ترادف مشخص کرد، محصول PCR ناحیه evt بیشترین شباهت (۹۷ درصد) را با زیر واحد A از سم شیگلا دیسانتری داشت. نتایج PCR پرایمرهای stx و evt در کلیه جدایه‌های کلینیکی شیگلای جدا شده در فاصله ۹۴-۱۳۹۲ منفی بودند. نتایج آزمایش PCR نشان داد که ژن ipaH در کلیه جدایه‌ها وجود داشت. بر اساس آزمایش‌های بیوشیمیایی و آنتی سرم‌های اختصاصی گونه شیگلا، جدایه‌های حمل کننده ژن stx، شامل ۹(۳/۱۴ درصد) شیگلا فلکسنری، ۴(۴/۶ درصد) شیگلا سونه‌ای، ۱(۶/۱ درصد) شیگلا بوییدی بودند.
نتیجه‌گیری: ژن stx از قبل در گونه‌های مختلف شیگلاهای منطقه بوشهر پراکنده شده است. به هر حال نبود این ژن در جدایه‌های کلینیکی آخرین شیوع شیگلوز ممکن است مقطعی باشد. به‌دلیل اهمیت ژن stx در افزایش پتانسیل بیماریزایی شیگلا، ضروری است پایش وجود این ژن با روش‌های ملکولی در آینده پیگیری شود.
