دوره 25، شماره 6 - ( دو ماهنامه طب جنوب 1401 )
جلد 25 شماره 6 صفحات 530-519 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nasirian M, Gharepapagh E, Fakhari A, Ghaffari Bavil M R, Gilani N. Evaluation of D-dimer Test Correlation with Lung Perfusion-Ventilation Scan in Patients Suspected Pulmonary Embolism. Iran South Med J 2023; 25 (6) :519-530
URL: http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-1711-fa.html
URL: http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-1711-fa.html
نصیریان مهکامه، قره‌پاپاق اسماعیل، فخاری اشرف، غفاری‌باویل محمدرضا، گیلانی ندا. بررسی میزان تطابق تست D-dimer و اسکن پرفیوژن-ونتیلاسیون ریه در بیماران مشکوک به آمبولی ریوی. مجله طب جنوب. 1401; 25 (6) :519-530
مهکامه نصیریان1 
، اسماعیل قره‌پاپاق* 2، اشرف فخاری1 ، محمدرضا غفاری‌باویل3 ، ندا گیلانی4
، اسماعیل قره‌پاپاق* 2، اشرف فخاری1 ، محمدرضا غفاری‌باویل3 ، ندا گیلانی4
1- تیم تحقیقاتی علوم پرتو پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
گروه پزشکی هسته‌ای، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2- تیم تحقیقاتی علوم پرتو پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
گروه پزشکی هسته‌ای، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران ، gharepapaghe@tbzmed.ac.ir
3- گروه بیماری‌های داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
مرکز تحقیقات سل و بیماری‌های ریوی، پژوهشکده علوم بالینی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
4- گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
گروه پزشکی هسته‌ای، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2- تیم تحقیقاتی علوم پرتو پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
گروه پزشکی هسته‌ای، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران ، gharepapaghe@tbzmed.ac.ir
3- گروه بیماری‌های داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
مرکز تحقیقات سل و بیماری‌های ریوی، پژوهشکده علوم بالینی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
4- گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران
چکیده: (1085 مشاهده)
زمینه: آمبولی ریه به انسداد شرایین ریه یا حالتی اطلاق می¬شود که در طی آن جریان خون به ریه‌ها توسط لخته خونی یا چربی قطع می¬گردد. این پدیده در نهایت منجر به ایسکمی و ناتوانی تنفسی می‌شود که در صورت عدم تشخیص و درمان آن، بافت ریه کارایی خود را از دست خواهد داد. در کنار روش¬های تشخیصی دیگر مانند CT آنژیوگرافی و تست D-dimer، اسکن‌های پزشکی هسته‌ای در مورد آمبولی به عنوان یک روش تشخیصی غیرتهاجمی بسیار کمک کننده می¬باشد. در این راستا، هدف از این پژوهش بررسی مقایسه‌ای تست D-dimer و اسکن پرفیوژن- ونتیلاسیون در بیماران مشکوک به آمبولی ریوی می¬باشد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 112 بیمار تحت اسکن هسته‌ای پرفیوژن - ونتیلاسیون ریه (V/Q) با سیستم تصویربرداری SPECT (زیمنس مدل Ecam) طبق پروتکل انجمن پزشکی هسته¬ای قرار گرفتند. قبل از انجام اسکن به صلاح دید پزشک معالج، تست D-dimer از تمامی بیماران گرفته شده بود. پس از جمع‌آوری داده‌ها، توزیع میزان احتمال ابتلا به آمبولی (احتمال بالا، پایین، متوسط و نرمال) در بین بیماران مراجعه کننده، با استفاده از معیارهای استاندارد Modified PIOPED مورد بررسی قرار گرفت. همچنین مقادیر تست D-dimer انجام شده برای این بیماران مورد ارزیابی قرار گرفته و با احتمالات مختلف تشخیص آمبولی ریوی و شرایط بالینی بیماران (سن، جراحی، بارداری، بیماری‌های زمینه‌ای) مطابقت آماری داده شد.
یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد از میان بیماران دارای V/Q نرمال 26/2 درصد و در میان بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی پایین، 15/4 درصد دارای D-dimer مثبت بودند. این در حالیست که در میان بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی متوسط 33/3 درصد و در بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی بالا 50 درصد دارای D-dimer مثبت بودند. علاوه بر این بررسی‌های انجام شده گویای این واقعیت بود که در افرادی با سن کمتر یا مساوی 60 سال با اسکن نرمال، احتمال پایین، احتمال متوسط و احتمال بالای آمبولی به ترتیب 74 درصد (۲۶ درصد)، 92/3 درصد (7/7 درصد)، 83/3 درصد (16/7 درصد) و صفر درصد (۱۰۰ درصد) D-dimerها، منفی (مثبت) بودند. در حالیکه در افرادی با سن بیشتر از 60 سال، 73/3 درصد (26/7 درصد)، 76/9 درصد (23/1 درصد)، 55/6 درصد (44/4 درصد) و 100 درصد (صفر درصد) D-dimerها به‌ترتیب در اسکن نرمال، احتمال پایین، احتمال متوسط و احتمال بالای آمبولی، منفی (مثبت) بودند.
نتیجه‌گیری: مقادیر بالای D-dimer با میزان موارد مثبت آمبولی ریه در اسکن‌های V/Q مطابقت ندارد. همچنین مطابق نتایج به دست آمده میان مقادیر بالای D-dimer با یافته¬های اسکن V/Q در سن کمتر یا مساوی ۶۰ سال، ارتباط معناداری وجود دارد. در حالیکه میان مقادیر بالای
D-dimer در بیمارانی با سابقه جراحی، بیماری‌های زمینه‌ای و خانم‌های باردار با یافته‌های اسکن V/Q ارتباط معناداری وجود ندارد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 112 بیمار تحت اسکن هسته‌ای پرفیوژن - ونتیلاسیون ریه (V/Q) با سیستم تصویربرداری SPECT (زیمنس مدل Ecam) طبق پروتکل انجمن پزشکی هسته¬ای قرار گرفتند. قبل از انجام اسکن به صلاح دید پزشک معالج، تست D-dimer از تمامی بیماران گرفته شده بود. پس از جمع‌آوری داده‌ها، توزیع میزان احتمال ابتلا به آمبولی (احتمال بالا، پایین، متوسط و نرمال) در بین بیماران مراجعه کننده، با استفاده از معیارهای استاندارد Modified PIOPED مورد بررسی قرار گرفت. همچنین مقادیر تست D-dimer انجام شده برای این بیماران مورد ارزیابی قرار گرفته و با احتمالات مختلف تشخیص آمبولی ریوی و شرایط بالینی بیماران (سن، جراحی، بارداری، بیماری‌های زمینه‌ای) مطابقت آماری داده شد.
یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد از میان بیماران دارای V/Q نرمال 26/2 درصد و در میان بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی پایین، 15/4 درصد دارای D-dimer مثبت بودند. این در حالیست که در میان بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی متوسط 33/3 درصد و در بیماران دارای V/Q با احتمال آمبولی بالا 50 درصد دارای D-dimer مثبت بودند. علاوه بر این بررسی‌های انجام شده گویای این واقعیت بود که در افرادی با سن کمتر یا مساوی 60 سال با اسکن نرمال، احتمال پایین، احتمال متوسط و احتمال بالای آمبولی به ترتیب 74 درصد (۲۶ درصد)، 92/3 درصد (7/7 درصد)، 83/3 درصد (16/7 درصد) و صفر درصد (۱۰۰ درصد) D-dimerها، منفی (مثبت) بودند. در حالیکه در افرادی با سن بیشتر از 60 سال، 73/3 درصد (26/7 درصد)، 76/9 درصد (23/1 درصد)، 55/6 درصد (44/4 درصد) و 100 درصد (صفر درصد) D-dimerها به‌ترتیب در اسکن نرمال، احتمال پایین، احتمال متوسط و احتمال بالای آمبولی، منفی (مثبت) بودند.
نتیجه‌گیری: مقادیر بالای D-dimer با میزان موارد مثبت آمبولی ریه در اسکن‌های V/Q مطابقت ندارد. همچنین مطابق نتایج به دست آمده میان مقادیر بالای D-dimer با یافته¬های اسکن V/Q در سن کمتر یا مساوی ۶۰ سال، ارتباط معناداری وجود دارد. در حالیکه میان مقادیر بالای
D-dimer در بیمارانی با سابقه جراحی، بیماری‌های زمینه‌ای و خانم‌های باردار با یافته‌های اسکن V/Q ارتباط معناداری وجود ندارد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
پزشکی هسته ای
دریافت: 1402/2/13 | پذیرش: 1402/3/23 | انتشار: 1402/4/13
دریافت: 1402/2/13 | پذیرش: 1402/3/23 | انتشار: 1402/4/13
فهرست منابع
1. Jaff MR, McMurtry MS, Archer SL, et al. Management of massive and submassive pulmonary embolism, iliofemoral deep vein thrombosis, and chronic thromboembolic pulmonary hypertension: a scientific statement from the American Heart Association. Circulation 2011; 123(16): 1788-1830. [DOI]
2. Kucher N, Boekstegers P, Müller OJ, et al. Randomized, controlled trial of ultrasound-assisted catheter-directed thrombolysis for acute intermediate-risk pulmonary embolism. Circulation 2014; 129(4): 479-486. [DOI]
3. Tapson VF. Acute pulmonary embolism. N Engl J Med 2008; 358(10): 1037-1052. [DOI]
4. Pantaleo G, Luigi N, Federica T, et al. Amniotic fluid embolism. Curr Pharm Biotechnol 2013; 14(14): 1163-1167. [Article]
5. Bhoobalan S, Chakravartty R, Dolbear G, et al. Correlation between the clinical pretest probability score and the lung ventilation and perfusion scan probability. Indian J Nucl Med 2013; 28(4): 221-5. [DOI]
6. Dalen JE. Pulmonary embolism: what have we learned since virchow? natural history, pathophysiology, and diagnosis. Chest 2002; 122(4): 1440-1456. [DOI]
7. Choi S. Low molecular-weight heparin is better than warfarin for prevention of recurrent venous thromboembolism in cancer patients. Clin Res Prac 2017; 3(1): eP1068. [DOI]
8. Goggs R, Benigni L, Fuentes VL, et al. Pulmonary thromboembolism. J Vet Emerg Crit Care (San Antonio) 2009; 19(1): 30-52. [DOI]
9. Grodstein F, Stampfer MJ, Goldhaber SZ, et al. Prospective study of exogenous hormones and risk of pulmonary embolism in women. Lancet 1996; 348(9033): 983-987. [DOI]
10. Ponto JA. Textbook of Radiopharmacy: Theory and Practice. Clin Nucl Med 2000; 25(7): 569. [Article]
11. Phillips JJ, Straiton J, Staff RT. Planar and SPECT ventilation/perfusion imaging and computed tomography for the diagnosis of pulmonary embolism: A systematic review and metaanalysis of the literature, and cost and dose comparison. Eur J Radiol 2015; 84(7): 1392-400. [DOI]
12. Langley PC. True North: Building Imaginary Worlds with the Revised Canadian (CADTH) Guidelines for Health Technology Assessment. Inov Pharm 2017; 8(2): 1-12. [DOI]
13. Kearon C, Ginsberg JS, Douketis J, et al. An evaluation of D-dimer in the diagnosis of pulmonary embolism: a randomized trial. Ann Intern Med 2006; 144(11): 812-821. [DOI]
14. Crawford F, Andras A, Welch K, et al. D‐dimer test for excluding the diagnosis of pulmonary embolism. Cochrane Database Syst Rev 2016; 2016(8): CD010864. [DOI]
15. Karalezli A, Hasanoğlu HC, Kaya S, et al. Cut-off value of D-dimer in pulmonary thromboembolism and pneumonia. Turk J Med Sci 2009; 39(5): 687-692. [DOI]
16. Musset D, Parent F, Meyer G, et al. Diagnostic strategy for patients with suspected pulmonary embolism: a prospective multicentre outcome study. Lancet 2002; 360(9349): 1914-1920. [DOI]
17. Ghafarian P, Rezaei S, Gharepapagh E, et al. Impact of Various Image Reconstruction Methods on Joint Compensation of Respiratory Motion and Partial Volume Effects in Whole-Body 18F-FDG PET/CT Imaging: Patients with NonSmall Cell Lung Cancer. Iran South Med J 2022; 25(4): 355-370. (Persian) [DOI]
18. Nilsson T, Söderberg M, Lundqvist G, et al. A comparison of spiral computed tomography and latex agglutination D-dimer assay in acute pulmonary embolism using pulmonary arteriography as gold standard. Scand Cardiovasc J 2002; 36(6): 373-377. [DOI]
19. Youssf ARI, Ismail MFM, ElGhamry R, et al. Diagnostic accuracy of D-dimer assay in suspected pulmonary embolism patients. Egypt J Chest Dis Tuberc 2014; 63(2): 411-417. [DOI]
20. Wells PS, Ginsberg JS, Anderson DR, et al. Use of a clinical model for safe management of patients with suspected pulmonary embolism. Ann Intern Med 1998; 129(12): 997-1005. [DOI]
21. Bajc M, Schümichen C, Grüning T, et al. EANM guideline for ventilation/perfusion single-photon emission computed tomography (SPECT) for diagnosis of pulmonary embolism and beyond. Eur J Nucl Med Mol Imaging 2019; 46(12): 2429-2451. [DOI]
22. Kearon C, de Wit K, Parpia S, et al. Diagnosis of Pulmonary Embolism with d-Dimer Adjusted to Clinical Probability. N Engl J Med 2019; 381(22): 2125-2134. [DOI]
23. Righini M, Van Es J, Den Exter PL, et al. AgeAdjusted D-Dimer Cutoff Levels to Rule Out Pulmonary Embolism: The ADJUST-PE Study. JAMA 2014; 311(11): 1117-1124. [DOI]
24. Konstantinides SV, Torbicki A, Agnelli G, et al. 2014 ESC Guidelines on the diagnosis and management of acute pulmonary embolism: The Task Force for the Diagnosis and Management of Acute Pulmonary Embolism of the European Society of Cardiology (ESC). Eur Heart J 2014; 35(43): 3033-80. [DOI]
25. Perrier A, Roy PM, Sanchez O, et al. Multidetector-row computed tomography in suspected pulmonary embolism. N Engl J Med 2005; 352(17): 1760-8. [DOI]
26. Gutiérrez García I, Pérez Cañadas P, Martínez Uriarte J, et al. D-dimer during pregnancy: establishing trimester-specific reference intervals. Scand J Clin Lab Invest 2018; 78(6): 439-442. [DOI]
27. Cakar MA, Gunduz H, Varim C, et al. Correlation between D-dimer levels and coronary artery reperfusion in acute myocardial infarction patients after thrombolytic treatment. Blood Coagul Fibrinolysis 2013; 24(6): 608-612. [DOI]
28. Türkoglu C, Harbalıoglu H, Seker T, et al. Ddimers are associated with coronary artery disease severity assessed using Syntax and Syntax II scores in patients with ST elevation myocardial infarction. Rev Port Cardiol (Engl Ed) 2020; 39(12): 687-693. [DOI]
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
