دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: از اواسط قرن گذشته، از شرایط استرس‌زای زندگی، به‌عنوان عامل مؤثر در بروز بیماری ام اس، نام برده شده است. با این وجود ارتباط آن با ام اس همچنان مورد اختلاف نظر است. مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت مورد- شاهدی بر روی صد بیماران مبتلا به ام اس که در طی یکسال به درمانگاه داخلی اعصاب بیمارستان دکتر شریعتی مراجعه کرده‌اند، انجام شده است. سابقه حوادث استرس‌زای زندگی، یک سال قبل از شروع بیماری در گروه مورد، مورد سئوال قرار گرفت. این وقایع استرس‌زا، طبق معیار درجه‌بندی استرس Holmes and Rahe Stress Scale، جزء حوادث استرس‌زای شدید و مؤثر در پیشرفت بیماری‌ها، بودند. مقایسه داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS ویرایش 15 انجام شد. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران 1/7±9/30 بود. اکثر بیماران مبتلا به نوع عود کننده- بهبودیابنده بودند (هشتاد و هفت نفر). سابقه حوادث استرس‌زا در گروه مورد 51 درصد و در گروه کنترل 26 درصد بود (001/0>P). نسبت خطر با فاصله اطمینان 95 درصد، 71/2 به‌دست آمد. شایع‌ترین حوادث استرس‌زا در بیماران مبتلا به ام اس، مشکلات خانوادگی و مرگ اقوام درجه اول بوده است. نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که در بیماری ام اس بروز وقایع استرس‌زا بیشتر از افراد کنترل می‌باشد. اما نمی‌توان گفت که استرس به تنهایی علت بیماری است؛ بلکه ممکن است که استرس‌های ماژور در کنار سایر عوامل متعدد با ام اس مرتبط باشد.