زمینه: پلاک‌های باکتریایی، مهم‌ترین عوامل اتیولوژیکی عفونت‌های لثه‌ای (پریودنتال) می‌باشند. ورود دستگاه ارتودنسی (براکت، بند و سیم) به حفره دهانی تجمع میکروارگانیسم‌ها و توسعه بیوفیلم‌ها را تسهیل نموده و بیماری‌های پریودنتال مهم‌ترین مشکلات پزشکان و این دسته از بیماران می‌باشند. شناخت عوامل اتیولوژیکی جهت انجام اقدامات پیشگیرانه و درمان این ضایعات، حائز اهمیت است و مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کلینیکی و میکروبی عفونت‌های لثه‌ای بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت صورت گرفت. مواد و روش‌ها: با مراجعه به سه کلینیک دندانپزشکی استان البرز، 65 بیمار تحت درمان ارتودنسی ثابت انتخاب شدند و در ماه سوم و دوازدهم درمان پس از ارزیابی پارامترهای کلینیکی شامل شاخص لثه‌ای، خونریزی لثه و عمق پاکت، نمونه‌گیری میکروبی از پلاک‌های زیر لثه‌ای بیماران صورت پذیرفت. استخراج DNA نمونه‌ها با استفاده از کیت انجام و شناسایی همزمان Aggrigatibacter actinomycetemcomitans و Porphyromans gingivalis توسط تکنیک Multiplex PCR بر اساس ژن S rRNA16 صورت گرفت. یافته‌ها: بررسی‌های مولکولی عدم حضور Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را نشان داد و تغییرات گذرای فراوانی Porphyromans gingivalis در نمونه پلاک‌های زیرلثه‌ای بیماران را تائید نمود (در ماه سوم درمان) 41/0±1/20 درصد و (در ماه 12 درمان) 16/0±7/2 درصد، (02/0=P)، همچنین ارزیابی‌های کلینیکی بروز تظاهرات ژنژیویت با درجه متوسط و ثبات این ضایعه التهابی را تا انتهای درمان در این بیماران ثابت کرد. نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر عدم تأثیر Porphyromans gingivalis و Aggrigatibacter actinomycetemcomitans را در افزایش ژنژیویت مزمن در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت، اثبات نمود و نشان داد این درمان طولانی مدت بیماران را مستعد پریودنتیت نمی‌نماید.