دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: آمیلین هورمونی پلی­پپتیدی است که با کاهش اشتها از افزایش وزن و چاقی جلوگیری می­کند. بنابراین، هدف مطالعه­ی حاضر تأثیر هشت هفته رژیم غذایی پرچرب همراه با تمرین استقامتی بر وزن و سطوح پلاسمایی آمیلین رت­های نر ویستار بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه­ی تجربی، 24 سر رت نر جوان نژاد ویستار، با دامنه سنی 50 تا 60 روز و میانگین وزنی 10±160 گرم به سه گروه هشت تایی شامل گروه کنترل (C)، گروه رژیم پرچرب (HFD) و گروه تمرین استقامتی و رژیم پرچرب (ET+HFD) تقسیم شدند. رت­های گروه (ET+HFD) به مدت هشت هفته، پنج روز در هفته، هر جلسه 63-20 دقیقه با سرعت 30-15 متر در دقیقه روی تردمیل بدون شیب دویدند و از رژیم پرچرب استفاده کردند. گروه کنترل (C) برای خونگیری اولیه و گروه رژیم پرچرب (HFD) تمرین نکردند. رژیم غذایی پرچرب در دسترس دو گروه کنترل و تمرین شامل 60 درصد چربی، 24 درصد کربوهیدارت و 16 درصد پروتئین بود. خون­گیری24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با دوازده ساعت ناشتایی انجام شد. مقادیر آمیلین به کمک کیت الایزا Cusabio Biotech اندازه­گیری شد. داده­های جمع­آوری شده با استفاده از آزمون آماری ANOVA و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند (05/0>P).

یافته‌ها: مقادیر آمیلین گروه تمرین (ET+HFD) و رژیم (HFD) نسبت به گروه پایه تفاوت معناداری نداشتند(25/0=p و 867/0=p). کاهش غلظت آمیلین گروه تمرین نسبت به گروه رژیم (بدون تمرین) معنادار نبود (543/0=p). وزن رت­های گروه رژیم و تمرین در حد معناداری زیادتر از گروه پایه بود (0001/0>p). تفاوت معناداری بین وزن رت­های گروه تمرین و رژیم مشاهده نشد (795/0=p).

نتیجه‌گیری: به­نظر می­رسد، هشت هفته رژیم غذایی پرچرب با و بدون تمرین ورزشی استقامتی نمی­تواند موجب تغییر معنادار مقادیر آمیلین پلاسمای رت­ها شود. با این حال، رژیم غذایی پرچرب موجب افزایش وزن رت­ها شد و هشت هفته تمرین استقامتی قادر به کاهش وزن رت­های تغذیه شونده با رژیم غذایی پرچرب نبود.