زمینه: پانسمان‌های مختلفی برای زخم‌ها استفاده می‌شود. یک مورد از این زخم‌ها، زخم محل دهنده پیوند پوست است. پانسمان‌های مختلفی برای تسریع ترمیم و بهبود نتایج دراز مدت زخم محل دهنده پیوند پوست معرفی شده است. هدف این مطالعه به‌کارگیری روش‌های پانسمان سنتی (گاز وازلین)، مدرن (ملولین) و پلی‌اتیلن جهت مقایسه آن‌ها از نظر میزان ترمیم زخم و هزینه مصرفی طی درمان بوده است. مواد و روش‌ها: در مطالعه‌ای حیوانی، سه نوع پانسمان مختلف پلی‌اتیلن، گاز وازلین و ملولین برای پانسمان محل دهنده پیوند پوست استفاده شدند. 30 رت به سه گروه ده‌تایی تقسیم و در همه آن‌ها یک قسمت از ناحیه پشت با درماتوم، پوست با ضخامت ناقص به ابعاد تقریبی 5×5 سانتی‌متر برداشته شد. ابعاد زخم با نرم‌افزار Image J اندازه‌گیری شد. در هر گروه از یکی از روش‌های نام برده برای پانسمان استفاده شد. در روزهای سوم، ششم، نهم، و دوازدهم با عکسبرداری دیجیتال و اندازه‌گیری زخم با همان برنامه نرم‌افزاری، سرعت ترمیم زخم تعیین شد. نتایج در سه گروه باهم مقایسه گردید. یافته‌ها: متوسط سطح زخم در گروه پانسمان شده با گاز وازلین، در پایان روز دوازدهم برابر 44/0±72/0 سانتی‌متر مربع می‌باشد و این میزان در گروه پانسمان شده با پلی‌اتیلن برابر با 75/0±68/0 سانتی‌متر مربع و در گروه پانسمان شده با ملولین برابر با 17/0±14/0 سانتی‌متر مربع می‌باشد. بنا بر یافته‌ها، سطح زخم در روز سوم در پانسمان وازلین کمتر از سایر پانسمان‌ها بود. در روز ششم و نهم کمترین سطح زخم مربوط به پانسمان ملولین بود. در روز 12 نیز کمترین سطح زخم مربوط به پانسمان ملولین بود. اما تنها اختلاف معنادار بین پانسمان ملولین و پانسمان وازلین مشاهده شد (04/0>P). نتیجه‌گیری: پانسمان‌های پلی‌اتیلن با توجه به هزینه بسیار کم و سرعت ترمیم مناسب، به‌عنوان پانسمانی مناسب توصیه می‎شوند.