مقدمه: شایع ترین تظاهر عملکرد نورولوژیک بعد از سکته مغزی ضعف حرکتی است. مطالعه به منظور تعیین اختلال های قدرت و دو عمل جابجایی، راه رفتن روی سطح صاف و بالا رفتن از پله، در بیماران همی پارزی و تاثیر تمرین های تقویتی کانسنتریک عضلات اندام تحتانی مبتلا در درمان این اختلال ها انجام شد. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 34 بیمار همی پارزی ثانویه به سکته مغزی با میانگین سنی 19/6±41/52 سال از طریق نمونه گیری در دسترس، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه آزمون و کنترل قرار داده شدند. قدرت ایزومتریک هفت گروه عضلانی آنها با دینامومتر دستی و راه رفتن روی سطح صاف و بالا رفتن از پله با استفاده از آزمون DGI (Dynamic Gait Index) قبل و بعد از 12 جلسه درمان اندازه گیری شدند. گروه مورد علاوه بر تمرین های تعادلی و عملکردی، تمرین های تقویتی را دریافت کرد. به گروه کنترل فقط تمرین های تعادلی و عملکردی داده شد. از آزمون های t مستقل، t زوج، من ویتنی و ویلکاکسون برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان استفاده شد. یافته ها: قدرت مجموع اندام تحتانی مبتلا در گروه مورد از 3/16±7/30 کیلوگرم به 9/12±1/57 کیلوگرم و در گروه کنترل از 6/14±4/33 کیلوگرم به 8/15±9/37 کیلوگرم ارتقا یافت (0001/0< p). تفاضل میانگین گروه مورد (6/26) بسیار بیشتر از گروه کنترل (4/4) بود (0001/0 p <). توانایی راه رفتن روی سطح صاف در گروه مورد 5/24% (023/0=p) و کنترل 39% (001/0=p) ارتقا یافت. توانایی بالا رفتن از پله در گروه مورد 64% (001/0=p) ارتقا یافت ولی در گروه کنترل افزایش فقط 8/24% بود (083/0=p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه از موثر بودن تمرین های تقویتی در بهبود قدرت عضلات اندام تحتانی مبتلا و توانایی بالا رفتن از پله ها در مرحله مزمن توانبخشی بعد از سکته مغزی حمایت می کند.