BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://ismj.bpums.ac.ir/article-1-644-fa.html
، هما شاردی مناهجی*2 ، صمد ناظمی3 ، مهدی صادقی4
گروه فیزیولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی قم
2- مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشی تهران ،
3- گروه فیزیولوژی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
4- گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی بوشهر
زمینه: درد نوروپاتیک ایجاد شده متعاقب آسیب عصبی، دارای علایم رفتاری مثل آلودینیا و هیپرآلژزیا می‌باشد. در شدت، میزان بروز و حتی پاسخ به درمان این درد، تفاوت‌های وابسته به سن گزارش شده است. در این مطالعه تلاش شده است تا به تفاوت‌های رفتاری درد، در گروه‌های سنی متفاوت در یک مدل نوروپاتی القا شده، با توجه به نقش مهم گیرنده NMDA و میکروگلیا در ایجاد و توسعه درد نوروپاتیک، پرداخته شود. مواد و روش‌ها: موش‌های صحرایی نر در دو گروه سنی جوان (6-5 هفته) و بالغ (11-10 هفته) زیر بیهوشی عمومی، مورد جراحی SNL روی پای راست قرار گرفتند. اثر دوزهای متفاوت دکسترومتورفان (مهار کننده NMDA) و مینوسیکلین (مهار کننده میکروگلیا) در روز 5 بعد از جراحی روی آلودینیا مکانیکی و هیپرآلژزیای حرارتی در دو گروه سنی، مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: این مطالعه نشان می‌دهد که مینوسیکلین و دکسترومتورفان به‌صورت وابسته به دوز، علایم درد نوروپاتیک را در دو گروه سنی کاهش می‌دهند. مینوسیکلین بر عکس دکسترومتورفان، در گروه سنی جوان مؤثرتر بود. استفاده توأم دوزهای غیر مؤثر مینوسیکلین و دکسترومتورفان توانست مؤثر واقع شود. نتیجه‌گیری: عملکرد میکروگلیا و گیرنده NMDA بر روی درد نوروپاتیک در سنین مختلف، متفاوت است و نقش میکروگلیا بارزتر به نظر می‌رسد. از طرفی می‌توان مهار توأم میکروگلیا و گیرنده NMDA را برای کاهش درد نوروپاتیک مد نظر قرار داد.
دریافت: 1392/3/30 | پذیرش: 1392/7/4 | انتشار: 1393/11/29
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
