دانشگاه علوم پزشکی بوشهر

زمینه: طی سال‎های اخیر شواهد نشان داده‎اند که انجام فعالیت ورزشی یک روش مناسب و ایمن برای بهبود برخی عملکردهای فیزیولوژیکی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (ام اس) است اما اثر فعالیت‎های ورزشی بر فاکتور رشد عصب (NGF) و اینترلوکین-6 (IL-6) در این بیماران به درستی مشخص نیست. بنابراین، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرینات مقاومتی بر غلظت پلاسمایی NGF و IL-6 در زنان مبتلا به ام اس بود. مواد و روش‌ها: 32 زن میانسال مبتلا به بیماری ام اس با میانگین و انحراف معیار سن 5/5±4/32 سال و شاخص درجه ناتوانی صفر تا 5/4 به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی‎ها به‌طور تصادفی در دو گروه کنترل (14=n) و تمرین (18=n) قرار گرفتند. آزمودنی‎های گروه تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته به انجام برخی تمرینات مقاومتی منتخب بالاتنه و پایین تنه با وزنه و کش‎های مخصوص پرداختند. قبل و پس از دوره تمرین متغیرهای ترکیب بدن و سطوح NGF و IL-6 اندازه‎گیری شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد وزن بدن، شاخص توده بدن، توده چربی و شاخص درجه ناتوانی آزمودنی‎ها پس از 8 هفته تمرینات مقاومتی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌دار یافته است (05/0>P). از طرف دیگر تفاوت معنی‎داری بین دو گروه تمرین و کنترل در مقدار NGF و IL-6 پس از اعمال دوره تمرینی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به نظر می‎رسد تمرینات مقاومتی با مدت و شدت به کار رفته در تحقیق حاضر موجب بهبود درجه ناتوانی در زنان مبتلا به بیماری ام اس می‎شود اما تأثیری بر NGF و IL-6 آن‌ها ندارد.