زمینه: ایزوتوپ ید-131 در تشخیص و درمان پرکاری و سرطان تیروئید استفاده می‌شود. برای حصول درمان بهینه باید دوز مشخصی از تابش به بافت تیروئید برسد و کمترین تابش ممکن نیز به اندام‌های نخاع گردنی مهره گردنی بافت نرم و لایه چربی زیر پوست و پوست گردن برسد. نظر به‌ اینکه اندازه‌گیری دوز در بافت زنده دشوار است؛ هدف از این تحقیق محاسبه دوز جذبی در اندام‌های فوق به‌وسیله کد MCNPX است. مواد و روش‌ها: ابتدا فایل ورودی برای کد MCNPX برای محاسبه تالی F6 وF8 تهیه گردید و فرض شد لوب‌های تیروئید به‌صورت بیضی‎گون با قطر بزرگ دو برابر قطر کوچک باشد و ید 131 به‌طور یکنواخت در لوب‌ها توزیع شده است؛ سپس کد برای تالی F6و F8 برای حجم‌های لوب از 1 تا 25 میلی‌لیتر اجرا گردید. از فایل خروجی تالی F6 دوز جذبی گاما در تیروئید بیضی‌گون، نخاع گردنی، مهره گردنی، بافت گردن، لایه چربی و پوست برای لوب با حجم متغیر از 1 تا 25 میلی‌لیتر استخراج و نمودارهای آن ترسیم گردید. همچنین از خروجی تالی F8 انرژی جذب شده بتا در تیروئید و بافت نرم گردن استخراج و در جدول درج و سپس دوز جذبی بتا محاسبه گردید. یافته‌ها: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که برای اکتیویته ثابت در تیروئید با افزایش حجم هر لوب بیضی‌گون از 1 تا 25 میلی‌لیتر، دوز جذبی گاما در تیروئید3/88 درصد، بافت نرم9/6 درصد، لایه چربی3/19 درصد، پوست 4/17 درصد کاهش و همچنین دوز جذبی گاما در نخاع 1/32 درصد و در مهره گردنی 3/32 درصد افزایش می‌یابد. برای وضعیت مشابه، دوز جذبی بتا در تیروئید 9/95 درصد و در بافت نرم 2/64 درصد کاهش می‌یابد. نتیجه‌گیری: برای اکتیویته ثابت در تیروئید با افزایش حجم تیروئید دوز جذبی گاما در تیروئید، بافت نرم گردن، لایه چربی زیر پوست و پوست گردن کاهش می‌یابد؛ اما در استخوان گردن و نخاع گردنی افزایش می‌یابد. همچنین با افزایش حجم لوب برای اکتیویته ثابت دوز جذبی بتا در تیروئید و بافت گردن کاهش می‌یابد .بنابراین هرچه لوب تیروئید کوچکتر باشد باید مقدار ید 131 بیشتری برای القای دوز مناسب تجویز گردد.